ߞߎ߬ߙߣߊ߬ ߞߟߊߒߞߋ ߞߘߐ ߟߎ߬ ߘߟߊߡߌߘߊ - ߖߐߙߑߖ߭ߌߦߊߞߊ߲ ߘߟߊߡߌߘߊ - ߊ߬ ߓߊ߯ߙߊ ߦߋ߫ ߛߋ߲߬ߠߊ߫
وَلَوۡ أَنَّ أَهۡلَ ٱلۡقُرَىٰٓ ءَامَنُواْ وَٱتَّقَوۡاْ لَفَتَحۡنَا عَلَيۡهِم بَرَكَٰتٖ مِّنَ ٱلسَّمَآءِ وَٱلۡأَرۡضِ وَلَٰكِن كَذَّبُواْ فَأَخَذۡنَٰهُم بِمَا كَانُواْ يَكۡسِبُونَ
[1] ზეციდან წვიმას უხვ წვიმას ჩამოვუვლენდით და მიწიდან ბარაქიან მოსავალს მივმადლიდით.
[2] შუამავალთა მოძღვრება.
أَفَأَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا بَيَٰتٗا وَهُمۡ نَآئِمُونَ
أَوَأَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا ضُحٗى وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ
أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ فَلَا يَأۡمَنُ مَكۡرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ
[1] აიათში ხსენებული მახე გულისხმობს მათ დალხენილ და უზრუნველყოფილ ცხოვრებას, რომელმაც გამჩენი დაავიწყათ. მათ სულაც არ უფიქრიათ, რომ ეს ყველაფერი შესაძლოა გამოცდა ყოფილიყო მათთვის. ისინი ფიქრობდნენ, რომ ღვთის წინაშე განსაკუთრებული პატივი ჰქონდათ და მიტომ მიეცათ ეს ყველაფერი. არა და ეს ყველაფერი მათთვის გამოსაცდელად მიცემული დრო და პატივი იყო, რომლის უგულებელყოფითაც ნაბიჯ-ნაბიჯ ალლაჰის რისხვას უახლოვდებოდნენ და ვერც კი აცნობიერებდნენ. ისლამში ასეთ მდგომარეობას ისთიდრაჯი ეწოდება, როცა ადამიანი ღვთის მიმართ სიურჩის მიუხედავად მაინც დალხენილად ცხოვრობს ამ ქვეყნად. მისი ეს მდგომარეობა იმაზე კიარ მიუთითებს, რომ ღვთის წინაშე დაფასებული მსახურია, არამედ იმაზე რომ ღმერთმა მას გარკვეული დროით ადროვა, რათა საკუთარი ხელით გამოიმუშავოს უფრო მეტი სასჯელი და უფრო მეტად დაუახლოვდეს ალლაჰის რისხვას.
أَوَلَمۡ يَهۡدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ ٱلۡأَرۡضَ مِنۢ بَعۡدِ أَهۡلِهَآ أَن لَّوۡ نَشَآءُ أَصَبۡنَٰهُم بِذُنُوبِهِمۡۚ وَنَطۡبَعُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمۡ فَهُمۡ لَا يَسۡمَعُونَ
تِلۡكَ ٱلۡقُرَىٰ نَقُصُّ عَلَيۡكَ مِنۡ أَنۢبَآئِهَاۚ وَلَقَدۡ جَآءَتۡهُمۡ رُسُلُهُم بِٱلۡبَيِّنَٰتِ فَمَا كَانُواْ لِيُؤۡمِنُواْ بِمَا كَذَّبُواْ مِن قَبۡلُۚ كَذَٰلِكَ يَطۡبَعُ ٱللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِ ٱلۡكَٰفِرِينَ
[1] საუბარია ზემოთ მოთხრობილი ქალაქების შესახებ, სადაც ცხოვრობდნენ ნუჰის, ჰუდის, სალიჰის, ლუტის და შუ’აიბის ხალხი.
[2] რაც მანამდე ცრუდ შერაცხეს მათმა წინამორბედმა, მათ მსგავსად ურწმუნო ხალხმა.
وَمَا وَجَدۡنَا لِأَكۡثَرِهِم مِّنۡ عَهۡدٖۖ وَإِن وَجَدۡنَآ أَكۡثَرَهُمۡ لَفَٰسِقِينَ
ثُمَّ بَعَثۡنَا مِنۢ بَعۡدِهِم مُّوسَىٰ بِـَٔايَٰتِنَآ إِلَىٰ فِرۡعَوۡنَ وَمَلَإِيْهِۦ فَظَلَمُواْ بِهَاۖ فَٱنظُرۡ كَيۡفَ كَانَ عَٰقِبَةُ ٱلۡمُفۡسِدِينَ
وَقَالَ مُوسَىٰ يَٰفِرۡعَوۡنُ إِنِّي رَسُولٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ
