แปลความหมายอัลกุรอาน - คำแปลภาษาเปอร์เซีย สำหรับหนังสืออรรถาธิบายอัลกุรอานอย่างสรุป (อัลมุคตะศ็อร ฟีตัฟซีร อัลกุรอานิลกะรีม)
หมายเลขหน้า:
118
:
9
وَّعَلَی الثَّلٰثَةِ الَّذِیْنَ خُلِّفُوْا ؕ— حَتّٰۤی اِذَا ضَاقَتْ عَلَیْهِمُ الْاَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَیْهِمْ اَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوْۤا اَنْ لَّا مَلْجَاَ مِنَ اللّٰهِ اِلَّاۤ اِلَیْهِ ؕ— ثُمَّ تَابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوْبُوْا ؕ— اِنَّ اللّٰهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیْمُ ۟۠
و بهراستی که الله آن سه نفر یعنی کَعب بن مالک، مُرارَة بن رَبیع و هِلال بن اُمَیّه را بخشیده است؛ همان سه نفری که پس از تخلف آنها از خروج همراه رسول الله صلی الله علیه وسلم بهسوی تبوک، از پذیرش توبه جا مانده بودند و قبول توبهشان به تأخیر افتاد، آنگاه پیامبر صلی الله علیه وسلم به مردم دستور داد تا با آنها قطع رابطه کنند، و بهسبب این امر غم و اندوهی به آنها رسید تا جاییکه زمین با وجود گستردگیاش برایشان تنگ شد، و بهسبب وحشتی که برایشان حاصل گشت سینههایشان تنگ گردید، و دانستند که جز بهسوی اللهِ یگانه، پناهگاهی برای پناه بردن به آن ندارند، پس الله بر آنها رحم کرد که توفیق توبه به آنها داد. سپس توبهشان را پذیرفت. همانا او نسبت به بندگان توبهکارش بسیار توبهپذیر و مهربان است.
التفاسير:
119
:
9
یٰۤاَیُّهَا الَّذِیْنَ اٰمَنُوا اتَّقُوا اللّٰهَ وَكُوْنُوْا مَعَ الصّٰدِقِیْنَ ۟
ای کسانیکه ایمان آوردهاید و از رسولش پیروی نموده و به شریعتش عمل کردهاید، با اجرای اوامر و اجتناب از نواهی الله از او تعالی بترسید، و با راستان در ایمان و اقوال و اعمالشان باشید، زیرا هیچ وسیلۀ نجات و رهاییای جز راستی برایتان نیست.
التفاسير:
120
:
9
مَا كَانَ لِاَهْلِ الْمَدِیْنَةِ وَمَنْ حَوْلَهُمْ مِّنَ الْاَعْرَابِ اَنْ یَّتَخَلَّفُوْا عَنْ رَّسُوْلِ اللّٰهِ وَلَا یَرْغَبُوْا بِاَنْفُسِهِمْ عَنْ نَّفْسِهٖ ؕ— ذٰلِكَ بِاَنَّهُمْ لَا یُصِیْبُهُمْ ظَمَاٌ وَّلَا نَصَبٌ وَّلَا مَخْمَصَةٌ فِیْ سَبِیْلِ اللّٰهِ وَلَا یَطَـُٔوْنَ مَوْطِئًا یَّغِیْظُ الْكُفَّارَ وَلَا یَنَالُوْنَ مِنْ عَدُوٍّ نَّیْلًا اِلَّا كُتِبَ لَهُمْ بِهٖ عَمَلٌ صَالِحٌ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ لَا یُضِیْعُ اَجْرَ الْمُحْسِنِیْنَ ۟ۙ
ساکنان مدینه و بادیه نشینان پیرامون آن را نسزد که از رسولالله صلی الله علیه وسلم هنگامیکه خودش برای جهاد خارج شود تخلف ورزند، و آنها را نسزد که نسبت به جان خویش بخل ورزند، و جان خودشان را در برابر جان رسول الله صلی الله علیه وسلم محافظت کنند، بلکه بر آنها واجب است که جانشان را به جای جان او ببخشند؛ زیرا هیچ عطش، و سختی و رنجی در راه الله بر آنها نمیرسد، و در هیچ مکانیکه وجودشان در آنجا خشم کفار را به جوش میآورد فرود نمیآیند، و از جانب دشمن هیچ قتل یا اسارت یا غنیمت یا شکستی به آنها نمیرسد- مگر اینکه الله بهسبب آن، برایشان پاداش عملی صالح و پذیرفته شده مینویسد، همانا الله مزد نیکوکاران را تباه نمیسازد، بلکه آن را به صورت کامل به آنها میدهد، و بر مزدشان میافزاید.
التفاسير:
121
:
9
وَلَا یُنْفِقُوْنَ نَفَقَةً صَغِیْرَةً وَّلَا كَبِیْرَةً وَّلَا یَقْطَعُوْنَ وَادِیًا اِلَّا كُتِبَ لَهُمْ لِیَجْزِیَهُمُ اللّٰهُ اَحْسَنَ مَا كَانُوْا یَعْمَلُوْنَ ۟
و هیچ مالی، چه کم چه زیاد، نمیبخشند، و از هیچ درهای نمیگذرند مگر اینکه هر بخشش و سفری که انجام میدهند برایشان نوشته میشود تا الله پاداش آن را برایشان بدهد، پس در آخرت پاداش نیکوترین عملی را که انجام میدادند برایشان عطا میکند (یعنی پاداششان برحسب نیکوترین اعمالشان سنجیده میشود).
التفاسير:
122
:
9
وَمَا كَانَ الْمُؤْمِنُوْنَ لِیَنْفِرُوْا كَآفَّةً ؕ— فَلَوْلَا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآىِٕفَةٌ لِّیَتَفَقَّهُوْا فِی الدِّیْنِ وَلِیُنْذِرُوْا قَوْمَهُمْ اِذَا رَجَعُوْۤا اِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُوْنَ ۟۠
و برای مؤمنان شایسته نیست که همگی برای قتال خارج شوند تا اگر دشمنشان بر آنها پیروز شد از ریشه کنده نشوند، پس چرا گروهی از آنها برای جهاد خارج نمیشوند، و گروهی باقی نمیمانند تا با رسول الله صلی الله علیه وسلم همراهی کنند، و بهسبب آنچه از قرآن و احکام شرع که از او میشنوند در دین آگاهی پیدا کنند، و قومشان را هنگامیکه بهسویشان بازگشتند با آنچه که آموختهاند انذار کنند، امید است که از عذاب و کیفر الله بترسند، آنگاه اوامرش را اجرا، و از نواهیاش اجتناب کنند. این امر در مورد سریههایی بود که رسول الله صلی الله علیه وسلم بهسوی نواحی میفرستاد، و گروهی از اصحابش را برای این کار انتخاب میکرد.
التفاسير:
ประโยชน์ที่ได้รับ:
• وجوب تقوى الله والصدق وأنهما سبب للنجاة من الهلاك.
وجوب تقوای الله و راستگویی؛ و اینکه این دو، سبب نجات از نابودی هستند.
• عظم فضل النفقة في سبيل الله.
بزرگی فضیلت انفاق در راه الله.
• وجوب التفقُّه في الدين مثله مثل الجهاد، وأنه لا قيام للدين إلا بهما معًا.
مَثل وجوب تفقه در دین مانند جهاد است، و اینکه جز با این دو همراه هم، دین برپا نمیشود.
