مَا كَانَ لِأَهۡلِ ٱلۡمَدِينَةِ وَمَنۡ حَوۡلَهُم مِّنَ ٱلۡأَعۡرَابِ أَن يَتَخَلَّفُواْ عَن رَّسُولِ ٱللَّهِ وَلَا يَرۡغَبُواْ بِأَنفُسِهِمۡ عَن نَّفۡسِهِۦۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ لَا يُصِيبُهُمۡ ظَمَأٞ وَلَا نَصَبٞ وَلَا مَخۡمَصَةٞ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَطَـُٔونَ مَوۡطِئٗا يَغِيظُ ٱلۡكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنۡ عَدُوّٖ نَّيۡلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِۦ عَمَلٞ صَٰلِحٌۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
پەيغەمبەر ئەلەيھىسسالام جىھادقا چىققان ۋاقىتتا مەدىنە ئاھالىسى ۋە ئۇلارنىڭ ئەتراپىدىكى ئەئرابىيلارنىڭ رەسۇلۇللاھ بىلەن جىھادقا بىللە چىقماي قېلىپ قېلىشى، ئۆزلىرى بىلەنلا بولۇپ، رەسۇلۇللاھ بىلەن بىللە بولماسلىقى توغرا ئەمەس ئىدى. ئۇلار پەيغەمبەر ئەلەيھىسسالام ئۈچۈن جېنىنى پىدا قىلىشى كېرەك ئىدى. بۇ شۇنىڭ ئۈچۈنكى ئۇلارغا ئاللاھ يولىدا يەتكەن ئاچلىق ۋە ئۇسسۇزلۇق، جاپا-مۇشەققەت، پەيغەمبەر ئەلەيھىسسالام بىلەن بىللە كاپىرلارنىڭ ئاچچىقىنى كەلتۈرىدىغان بىر ئورۇندا بولىشى، دۈشمەننى ئۆلتۈرۈش، ئەسىر ئېلىش، غەنىمەت ئېلىش ۋە مەغلۇبىيەتكە ئۈچرىتىش قاتارلىق (ھەر نەرسىگە) ئاللاھ قوبۇل قىلىدىغان ياخشى ئەمەلنىڭ ساۋابىنى يازىدۇ. شۈبھىسىزكى، ئاللاھ ياخشىلىق قىلغۇچىلارنىڭ ئەجرىنى زايە قىلىۋەتمەيدۇ بەلكى ئۇلارغا تولۇق ۋە ئۇنىڭدىنمۇ ئاشۇرۇپ بېرىدۇ.
التفاسير: