የቅዱስ ቁርዓን ይዘት ትርጉም - የዳሪ ቋንቋ ትርጉም - በሙሓመድ አኑወር በደኽሻኒ
مریم
1
:
19
كٓهيعٓصٓ
(كهيعص) مفهوم این حروف را الله میداند و بس.
التفاسير:
2
:
19
ذِكۡرُ رَحۡمَتِ رَبِّكَ عَبۡدَهُۥ زَكَرِيَّآ
(این) یادی است از رحمت پروردگارت بر بندهاش زکریا.
التفاسير:
3
:
19
إِذۡ نَادَىٰ رَبَّهُۥ نِدَآءً خَفِيّٗا
وقتی که پروردگارش را (در دعایش) آهسته (و آرام) ندا کرد.
التفاسير:
4
:
19
قَالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ ٱلۡعَظۡمُ مِنِّي وَٱشۡتَعَلَ ٱلرَّأۡسُ شَيۡبٗا وَلَمۡ أَكُنۢ بِدُعَآئِكَ رَبِّ شَقِيّٗا
گفت: ای پروردگارم! استخوانم سست شده است. و موی سرم از پیری شعلهور شده و ای پروردگارم! هرگز در دعایت (وقتی چیزی از تو خواستهام) ناامید نبودهام.
التفاسير:
5
:
19
وَإِنِّي خِفۡتُ ٱلۡمَوَٰلِيَ مِن وَرَآءِي وَكَانَتِ ٱمۡرَأَتِي عَاقِرٗا فَهَبۡ لِي مِن لَّدُنكَ وَلِيّٗا
و من پس از خود از اقاربم بیمناکم. و همسرم بیفرزند است، پس از نزد خویش وارثی (در نبوت) به من ببخش.
التفاسير:
6
:
19
يَرِثُنِي وَيَرِثُ مِنۡ ءَالِ يَعۡقُوبَۖ وَٱجۡعَلۡهُ رَبِّ رَضِيّٗا
تا وارث من باشد و هم وارث اولاد يعقوب. و او را ای پروردگارم پسندیده بگردان.
التفاسير:
7
:
19
يَٰزَكَرِيَّآ إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَٰمٍ ٱسۡمُهُۥ يَحۡيَىٰ لَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ مِن قَبۡلُ سَمِيّٗا
(الله دعای زکریا را قبول کرد و فرمود) ای زکریا ما تو را به پسری مژده میدهیم که نام او یحیی است و پیش از این هیچ هم نام او را پیدا نکردیم.
التفاسير:
8
:
19
قَالَ رَبِّ أَنَّىٰ يَكُونُ لِي غُلَٰمٞ وَكَانَتِ ٱمۡرَأَتِي عَاقِرٗا وَقَدۡ بَلَغۡتُ مِنَ ٱلۡكِبَرِ عِتِيّٗا
زکریا گفت: ای پروردگارم! چطور مرا پسری خواهد بود، حال آنکه همسرم نازا است و خودم نیز به سبب پیری به نهایت ضعف رسیدهام.
التفاسير:
9
:
19
قَالَ كَذَٰلِكَ قَالَ رَبُّكَ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٞ وَقَدۡ خَلَقۡتُكَ مِن قَبۡلُ وَلَمۡ تَكُ شَيۡـٔٗا
الله فرمود: همچنین است (فرمان من)، پروردگار تو گفته که این (کار) بر من آسان است چون پیش از این تو را در حالی آفریدم که هیچ چیزی نبودی.
التفاسير:
10
:
19
قَالَ رَبِّ ٱجۡعَل لِّيٓ ءَايَةٗۖ قَالَ ءَايَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ ٱلنَّاسَ ثَلَٰثَ لَيَالٖ سَوِيّٗا
زکریا گفت: ای پروردگارم! علامتی برایم قرار ده، فرمود: نشانهات آن است که سه شبانه روز نمیتوانی با مردم سخن بگویی با وجود اینکه سالم و تندرستی.
التفاسير:
11
:
19
فَخَرَجَ عَلَىٰ قَوۡمِهِۦ مِنَ ٱلۡمِحۡرَابِ فَأَوۡحَىٰٓ إِلَيۡهِمۡ أَن سَبِّحُواْ بُكۡرَةٗ وَعَشِيّٗا
پس از محراب (جای عبادت) بر قوم خویش بیرون آمد، پس به آنان اشاره کرد که صبح و شام تسبیح گویید.
التفاسير:
