Қуръони Карим маъноларининг таржимаси - Қуръон Каримнинг мухтасар тафсирининг ўзбекча таржимаси
Бет рақами:
118
:
9
وَعَلَى ٱلثَّلَٰثَةِ ٱلَّذِينَ خُلِّفُواْ حَتَّىٰٓ إِذَا ضَاقَتۡ عَلَيۡهِمُ ٱلۡأَرۡضُ بِمَا رَحُبَتۡ وَضَاقَتۡ عَلَيۡهِمۡ أَنفُسُهُمۡ وَظَنُّوٓاْ أَن لَّا مَلۡجَأَ مِنَ ٱللَّهِ إِلَّآ إِلَيۡهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيۡهِمۡ لِيَتُوبُوٓاْۚ إِنَّ ٱللَّهَ هُوَ ٱلتَّوَّابُ ٱلرَّحِيمُ
Уч киши, яъни, Каъб ибн Молик, Мирора ибн Рабиъ ва Ҳилол ибн Умайя Табук ғазотига чиқмагандилар. Пайғамбар алайҳиссалом ҳаммага улар билан алоқа қилмасликни буюрди. Ҳаммадан ажралиб қолиш уларни оғир аҳволга солиб қўйди. Қаттиқ хафа бўлиб, ғам-қайғуга ботиб, кенг замин уларга торлик қилиб, юраклари сиқилиб, Аллоҳдан бошқа ёрдам сўраб борадиган жойлари йўқлигини англадилар. Кейин Аллоҳ уларга раҳм қилиб, тавбага йўл очиб берди ва тавбаларини қабул қилди. Аллоҳ бандаларининг тавбаларини қабул қиладиган, уларга Меҳрибон Зотдир.
التفاسير:
119
:
9
يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ
Эй Аллоҳга иймон келтирган, Пайғамбарига эргашган, шариатига амал қилганлар, Аллоҳдан буйруқларини бажариш ва тақиқларидан тийилиш ила тақво қилингиз, иймонида, гап-сўзида ва амалида содиқ бўлган зотлар билан бирга бўлингиз. Зеро, сизлар учун нажот фақат ва фақат содиқликдадир.
التفاسير:
120
:
9
مَا كَانَ لِأَهۡلِ ٱلۡمَدِينَةِ وَمَنۡ حَوۡلَهُم مِّنَ ٱلۡأَعۡرَابِ أَن يَتَخَلَّفُواْ عَن رَّسُولِ ٱللَّهِ وَلَا يَرۡغَبُواْ بِأَنفُسِهِمۡ عَن نَّفۡسِهِۦۚ ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمۡ لَا يُصِيبُهُمۡ ظَمَأٞ وَلَا نَصَبٞ وَلَا مَخۡمَصَةٞ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ وَلَا يَطَـُٔونَ مَوۡطِئٗا يَغِيظُ ٱلۡكُفَّارَ وَلَا يَنَالُونَ مِنۡ عَدُوّٖ نَّيۡلًا إِلَّا كُتِبَ لَهُم بِهِۦ عَمَلٞ صَٰلِحٌۚ إِنَّ ٱللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِينَ
Мадина аҳли ва уларнинг атрофидаги саҳройи аъробийларга Аллоҳнинг пайғамбари жиҳодга чиққан пайтида ортда қолишлари ва ундан юз ўгириб, ўзларинигина ҳимоя қилиш билан банд бўлиб олишлари мумкин эмас эди. Аксинча, у зотни ҳимоя қилиш йўлида ўз жонларини тикишлари вожиб эди. Зеро, Аллоҳ йўлида уларга бирон ташналик, машаққат, очлик етса ва кофирларни ғазаблантирадиган бирон қадам боссалар, душманни ўлдириш, асир олиш, ўлжа қилиш, мағлуб этиш каби ишлар билан унга бирон зиён етказсалар, албатта Аллоҳ уларга шу ишлари эвазига бир яхши мақбул амал ёзган бўларди. Аллоҳ яхшилик қилувчиларнинг амалларини зое қилмас. Амалларига яраша ва ҳатто ортиғи билан мукофотларини берур.
التفاسير:
121
:
9
وَلَا يُنفِقُونَ نَفَقَةٗ صَغِيرَةٗ وَلَا كَبِيرَةٗ وَلَا يَقۡطَعُونَ وَادِيًا إِلَّا كُتِبَ لَهُمۡ لِيَجۡزِيَهُمُ ٱللَّهُ أَحۡسَنَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
Озми кўпми, мол сарфлайдиларми, бирон водийни кесиб ўтадиларми, уларнинг фойдасига ёзилади ва Аллоҳ ўшанга яраша мукофотлаб, охиратда бу дунёда қилиб ўтган амалларининг энг яхшисига яраша савоб беради.
التفاسير:
122
:
9
۞ وَمَا كَانَ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ لِيَنفِرُواْ كَآفَّةٗۚ فَلَوۡلَا نَفَرَ مِن كُلِّ فِرۡقَةٖ مِّنۡهُمۡ طَآئِفَةٞ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي ٱلدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوۡمَهُمۡ إِذَا رَجَعُوٓاْ إِلَيۡهِمۡ لَعَلَّهُمۡ يَحۡذَرُونَ
Жангга мўминларнинг ҳаммаси чиқиб кетиши тўғри иш эмас. Токи, душман қўли устун келиб қолса, батамом йўқ бўлиб кетмасинлар. Жиҳодга бир гуруҳ чиқиб, қолганлари Пайғамбар алайҳиссаломга ҳамроҳ бўлиб, динни, Қуръонни, шаръий ҳукмларни ўргансалар, қавми қайтиб келганда эса шу ўрганган билимлари билан уларни Аллоҳнинг азобидан огоҳлантириб, буйруқларини бажаришга, тақиқларидан эса тийилишга ундасалар бўлмайдими? Бу гап Пайғамбар алайҳиссалом саҳобаридан бир қанчаларини танлаб олиб, турли тарафларга юборадиган кичик-кичик қўшинлар ҳақида эди.
التفاسير:
Ушбу саҳифадаги оят фойдаларидан:
• وجوب تقوى الله والصدق وأنهما سبب للنجاة من الهلاك.
Аллоҳдан тақво қилиш ва Унга содиқ бўлиш вожиб. Шу икки иш ҳалокатдан нажот топишга олиб боради.
• عظم فضل النفقة في سبيل الله.
Аллоҳ йўлида инфоқ-эҳсон қилишнинг савоби жуда улуғ.
• وجوب التفقُّه في الدين مثله مثل الجهاد، وأنه لا قيام للدين إلا بهما معًا.
Жиҳод қанчалик фарз бўлса, динни ўрганиш ҳам ўшанча фарздир. Дин шу икки иш билангина оёққа туради.
