قرآن کریم کے معانی کا ترجمہ - المختصر فی تفسیر القرآن الکریم کا فارسی ترجمہ
صفحہ نمبر:
77
:
37
وَجَعَلْنَا ذُرِّیَّتَهٗ هُمُ الْبٰقِیْنَ ۟ؗۖ
و فقط خانواده و پیروان مؤمن او را نجات دادیم، و سایر افراد قومش را که کافر بودند غرق کردیم.
التفاسير:
78
:
37
وَتَرَكْنَا عَلَیْهِ فِی الْاٰخِرِیْنَ ۟ؗۖ
و در میان امتهای آینده یادی نیکو برایش باقی گذاشتیم که با آن او را میستایند.
التفاسير:
79
:
37
سَلٰمٌ عَلٰی نُوْحٍ فِی الْعٰلَمِیْنَ ۟
امنیت و سلامتی است برای نوح از اینکه سخن بدی در میان امتهای آینده در مورد او گفته شود، بلکه ستایش و یاد نیکو برایش باقی خواهد ماند.
التفاسير:
80
:
37
اِنَّا كَذٰلِكَ نَجْزِی الْمُحْسِنِیْنَ ۟
قطعاً مانند این پاداش که به نوح علیه السلام دادیم کسانی را که به نیکویی فقط الله را عبادت و فرمانبرداری کردند پاداش خواهیم داد.
التفاسير:
81
:
37
اِنَّهٗ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِیْنَ ۟
بهراستیکه نوح علیه السلام از بندگان مؤمن ما که از الله اطاعت میکنند بود.
التفاسير:
82
:
37
ثُمَّ اَغْرَقْنَا الْاٰخَرِیْنَ ۟
سپس باقیماندگان را با فرستادن طوفانی غرق ساختیم، و هیچیک از آنها را باقی نگذاشتیم.
التفاسير:
83
:
37
وَاِنَّ مِنْ شِیْعَتِهٖ لَاِبْرٰهِیْمَ ۟ۘ
و همانا ابراهیم علیه السلام از پیروان دین او بود که در دعوت بهسوی توحید الله با او متفق هستند.
التفاسير:
84
:
37
اِذْ جَآءَ رَبَّهٗ بِقَلْبٍ سَلِیْمٍ ۟
پس یاد کن آنگاه که با قلبی سالم از شرک درحالیکه بهخاطر الله در مورد مخلوقاتش خیرخواهی میکرد نزد پروردگارش آمد.
التفاسير:
85
:
37
اِذْ قَالَ لِاَبِیْهِ وَقَوْمِهٖ مَاذَا تَعْبُدُوْنَ ۟ۚ
آنگاه که از روی توبیخ به پدر و قوم مشرک خویش گفت: چه چیزی به جای الله عبادت میکنید؟!
التفاسير:
86
:
37
اَىِٕفْكًا اٰلِهَةً دُوْنَ اللّٰهِ تُرِیْدُوْنَ ۟ؕ
آیا معبودهایی دروغین به جای الله عبادت میکنید؟
التفاسير:
87
:
37
فَمَا ظَنُّكُمْ بِرَبِّ الْعٰلَمِیْنَ ۟
پس -ای قوم من- گمانتان به پروردگار جهانیان چیست وقتی در حالی با او روبرو میشوید که غیر او را عبادت میکنید؟ به نظر شما چه کاری با شما انجام خواهد داد؟!
التفاسير:
88
:
37
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجُوْمِ ۟ۙ
و ابراهیم علیه السلام که چاره میاندیشید از خروج همراه قومش رهایی یابد نگاهی به ستارگان انداخت.
التفاسير:
89
:
37
فَقَالَ اِنِّیْ سَقِیْمٌ ۟
و برای آوردن بهانه در خروج همراه قومش بهسوی عیدگاه آنها گفت: من بیمار هستم.
التفاسير:
90
:
37
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِیْنَ ۟
پس او را پشت سرشان رها کردند و رفتند.
التفاسير:
91
:
37
فَرَاغَ اِلٰۤی اٰلِهَتِهِمْ فَقَالَ اَلَا تَاْكُلُوْنَ ۟ۚ
آنگاه پنهانی بهسوی معبودهای قومش که آنها را به جای الله عبادت میکردند رفت، و برای تمسخر معبودهایشان گفت: آیا از غذایی که مشرکان برایتان میسازند نمیخورید؟!
التفاسير:
92
:
37
مَا لَكُمْ لَا تَنْطِقُوْنَ ۟
چرا سخن نمیگویید، و به کسیکه از شما سوال میپرسد پاسخ نمیدهید؟! آیا چنین چیزی به جای الله عبادت میشود؟!
التفاسير:
93
:
37
فَرَاغَ عَلَیْهِمْ ضَرْبًا بِالْیَمِیْنِ ۟
پس ابراهیم علیه السلام بهسوی آنها رفت و برای در هم شکستنشان با دست راستش بر آنها ضربه میزد.
التفاسير:
94
:
37
فَاَقْبَلُوْۤا اِلَیْهِ یَزِفُّوْنَ ۟
و عبادت کنندگان این بتها شتابان بهسوی او روی آوردند.
التفاسير:
95
:
37
قَالَ اَتَعْبُدُوْنَ مَا تَنْحِتُوْنَ ۟ۙ
ابراهیم علیه السلام آرام و استوار با آنها روبرو شد، و از سر توبیخ به آنها گفت: آیا به جای الله معبودهایی را عبادت میکنید که آنها را با دستان خودتان میتراشید؟!
التفاسير:
96
:
37
وَاللّٰهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُوْنَ ۟
درحالیکه الله سبحانه هم خود شما، و هم اعمالتان را آفریده، و این بتها یکی از اعمال شما هستند، پس او تعالی سزاوار است که به تنهایی عبادت شود، و دیگران با او شریک قرار داده نشوند.
التفاسير:
97
:
37
قَالُوا ابْنُوْا لَهٗ بُنْیَانًا فَاَلْقُوْهُ فِی الْجَحِیْمِ ۟
پس چون از مبارزۀ او با دلیل ناتوان ماندند به زور پناه بردند، و در مورد کاری که با ابراهیم علیه السلام انجام دهند با یکدیگر به رایزنی پرداختند، گفتند: برایش بنایی بسازید، و آن را از هیزم پر کنید و به آتش بکشید، سپس او را در آن افکنید.
التفاسير:
98
:
37
فَاَرَادُوْا بِهٖ كَیْدًا فَجَعَلْنٰهُمُ الْاَسْفَلِیْنَ ۟
پس قوم ابراهیم قصد بدی برای نابودیاش کردند تا از او راحت شوند، اما آنها را از زیانکاران قرار دادیم و آتش را بر ابراهیم خنک و سالم گرداندیم.
التفاسير:
99
:
37
وَقَالَ اِنِّیْ ذَاهِبٌ اِلٰی رَبِّیْ سَیَهْدِیْنِ ۟
و ابراهیم علیه السلام گفت: قطعاً من با ترک سرزمین قوم خویش بهسوی پروردگارم مهاجرت میکنم تا بتوانم او را عبادت کنم، پروردگارم به زودی مرا بر آنچه که خیر دنیا و آخرتم در آن است راهنمایی خواهد کرد.
التفاسير:
100
:
37
رَبِّ هَبْ لِیْ مِنَ الصّٰلِحِیْنَ ۟
پروردگارا، فرزندی صالح به من روزی بده تا یاورم و عوض قوم من در غربت برایم باشد.
التفاسير:
101
:
37
فَبَشَّرْنٰهُ بِغُلٰمٍ حَلِیْمٍ ۟
پس دعایش را برای او اجابت کردیم و خبری شادکننده به او دادیم، اینگونهکه فرزندی به او مژده دادیم که بزرگ میشود، و بردبار میگردد، این فرزند همان اسماعیل علیه السلام است.
التفاسير:
102
:
37
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْیَ قَالَ یٰبُنَیَّ اِنِّیْۤ اَرٰی فِی الْمَنَامِ اَنِّیْۤ اَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرٰی ؕ— قَالَ یٰۤاَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ ؗ— سَتَجِدُنِیْۤ اِنْ شَآءَ اللّٰهُ مِنَ الصّٰبِرِیْنَ ۟
پس هنگامی که اسماعیل -علیه السلام- بزرگ شد و به حدی رسید که بتواند به همراه پدرش سعی و تلاش کند، پدرش ابراهیم -علیه السلام- رؤیایی دید، و رؤیای پیامبران وحی است. ابراهیم -علیه السلام- برای آگاه کردن پسرش از تعبیر این رؤیا گفت: ای پسرم، من در خواب دیدم که تو را ذبح می کنم، نظر تو در مورد این رؤیا چیست؟ اسماعیل این گونه به پدرش پاسخ داد: ای پدرم، آن چه را که پروردگار در مورد قربانی من به شما وحی کرده، انجام بده، اگر پروردگار بخواهد، مرا از زمره ی شکیبایان و راضی شدگان به حکم الهی خواهی یافت.
التفاسير:
حالیہ صفحہ میں آیات کے فوائد:
• من مظاهر الإنعام على نوح: نجاة نوح ومن آمن معه، وجعل ذريته أصول البشر والأعراق والأجناس، وإبقاء الذكر الجميل والثناء الحسن.
یکی از مظاهر نعمتبخشی بر نوح علیه السلام : نجات او و مؤمنان همراهش، و قرار دادن فرزندانش به عنوان اصول و ریشهها و گونههای انسانها، و بهجاگذاشتن یاد نیک و ستایش خوب از او است.
• أفعال الإنسان يخلقها الله ويفعلها العبد باختياره.
افعال انسان را الله میآفریند و بنده با اختیار خویش آنها را انجام میدهد.
• الذبيح بحسب دلالة هذه الآيات وترتيبها هو إسماعيل عليه السلام؛ لأنه هو المُبَشَّر به أولًا، وأما إسحاق عليه السلام فبُشِّر به بعد إسماعيل عليه السلام.
براساس دلالت و ترتیب آیات فوق، قربانی اسماعیل علیه السلام است؛ زیرا ابتدا او به ابراهیم علیه السلام مژده داده شد، و اسحاق علیه السلام پس از اسماعیل علیه السلام به ابراهیم علیه السلام مژده داده شد.
• قول إسماعيل: ﴿سَتَجِدُنِي إِن شَآءَ اْللهُ مِنَ اْلصَّابِرِينَ﴾ سبب لتوفيق الله له بالصبر؛ لأنه جعل الأمر لله.
این سخن اسماعیل علیه السلام که گفت: ﴿سَتَجِدُنِيٓ إِن شَآءَ اْللهُ مِنَ اْلصَّابِرِينَ﴾ [الصافات: 102] سبب توفیق شکیبایی او از جانب الله است؛ زیرا کار را به الله واگذار کرد.
