قۇرئان كەرىم مەنىلىرىنىڭ تەرجىمىسى - قۇرئان كەرىم قىسقىچە تەپسىرىنىڭ پارىسچە تەرجىمىسى
بەت نومۇرى:
23
:
27
اِنِّیْ وَجَدْتُّ امْرَاَةً تَمْلِكُهُمْ وَاُوْتِیَتْ مِنْ كُلِّ شَیْءٍ وَّلَهَا عَرْشٌ عَظِیْمٌ ۟
بهراستی دیدم که زنی بر آنها حکومت میکند، و از تمام اسباب قدرت و پادشاهی به این زن داده شده است، و تخت بزرگی دارد که امور قومش را از بالای آن اداره میکند.
التفاسير:
24
:
27
وَجَدْتُّهَا وَقَوْمَهَا یَسْجُدُوْنَ لِلشَّمْسِ مِنْ دُوْنِ اللّٰهِ وَزَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطٰنُ اَعْمَالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیْلِ فَهُمْ لَا یَهْتَدُوْنَ ۟ۙ
این زن و قومش را دیدم که به جای الله در برابر خورشید سجده میکنند، و شیطان اعمال شرکی و گناهان شان را برایشان آراسته است، و آنها را از راه حق منحرف کرده است، پس به حق هدایت نمیشوند.
التفاسير:
25
:
27
اَلَّا یَسْجُدُوْا لِلّٰهِ الَّذِیْ یُخْرِجُ الْخَبْءَ فِی السَّمٰوٰتِ وَالْاَرْضِ وَیَعْلَمُ مَا تُخْفُوْنَ وَمَا تُعْلِنُوْنَ ۟
شیطان اعمال شرک و گناهان را برایشان آراسته؛ تا به اللهِ یگانهای که بارانهایی را که در آسمان، و گیاهانی را که در زمین نهان کرده درمیآورد، و اعمال نهان و آشکار شما را میداند، و ذرهای از اعمالتان بر او پوشیده نمیماند سجده نکنند.
التفاسير:
26
:
27
اَللّٰهُ لَاۤ اِلٰهَ اِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیْمِ ۟
الله که هیچ معبود برحقی جز او نیست، و پروردگار عرش بزرگ است.
التفاسير:
27
:
27
قَالَ سَنَنْظُرُ اَصَدَقْتَ اَمْ كُنْتَ مِنَ الْكٰذِبِیْنَ ۟
سلیمان علیه السلام به هدهد گفت: خواهیم دید که آیا در آنچه ادعا میکنی راست گفتی، یا از دروغگویان بودی.
التفاسير:
28
:
27
اِذْهَبْ بِّكِتٰبِیْ هٰذَا فَاَلْقِهْ اِلَیْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانْظُرْ مَاذَا یَرْجِعُوْنَ ۟
پس سلیمان علیه السلام نامهای نوشت و آن را به هدهد داد، و به او گفت: این نامه ام را ببر و آن را به سوی اهل سبأ بیفکن، و از آنها کناره بگیر و بشنو در مورد نامه به یکدیگر چه میگویند [و چه عکس العمل نشان میدهند].
التفاسير:
29
:
27
قَالَتْ یٰۤاَیُّهَا الْمَلَؤُا اِنِّیْۤ اُلْقِیَ اِلَیَّ كِتٰبٌ كَرِیْمٌ ۟
و ملکه نامه را دریافت کرد و گفت: ای سران همانا نامهای گرامی و ارزشمند برایم آمده است.
التفاسير:
30
:
27
اِنَّهٗ مِنْ سُلَیْمٰنَ وَاِنَّهٗ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیْمِ ۟ۙ
مضمون این نامۀ فرستادهشده از جانب سلیمان علیه السلام که با «بسم الله الرحمن الرحیم» آغاز میشود چنین است:
التفاسير:
31
:
27
اَلَّا تَعْلُوْا عَلَیَّ وَاْتُوْنِیْ مُسْلِمِیْنَ ۟۠
تکبر نورزید، و گردننهاده و تسلیم در برابر توحید الله و ترک شرک به او که بر آن هستید و خورشید را همراه او عبادت میکنید، نزد من بیایید.
التفاسير:
32
:
27
قَالَتْ یٰۤاَیُّهَا الْمَلَؤُا اَفْتُوْنِیْ فِیْۤ اَمْرِیْ ۚ— مَا كُنْتُ قَاطِعَةً اَمْرًا حَتّٰی تَشْهَدُوْنِ ۟
ملکه گفت: ای سران و بزرگان، وجه درست کارم را بر من آشکار کنید، که من کاری را بدون اینکه شما را حاضر کنم و نظرتان را در مورد آن آشکار کنید انجام ندادهام.
التفاسير:
33
:
27
قَالُوْا نَحْنُ اُولُوْا قُوَّةٍ وَّاُولُوْا بَاْسٍ شَدِیْدٍ ۙ۬— وَّالْاَمْرُ اِلَیْكِ فَانْظُرِیْ مَاذَا تَاْمُرِیْنَ ۟
سران قومش به او گفتند: ما دارای قدرتی بزرگ، و نیروی جنگی قدرتمندی هستیم، اما رأی آن است که به نظر تو میرسد پس بنگر ما را به چه چیزی امر میکنی که ما بر اجرای آن توانا هستیم.
التفاسير:
34
:
27
قَالَتْ اِنَّ الْمُلُوْكَ اِذَا دَخَلُوْا قَرْیَةً اَفْسَدُوْهَا وَجَعَلُوْۤا اَعِزَّةَ اَهْلِهَاۤ اَذِلَّةً ۚ— وَكَذٰلِكَ یَفْعَلُوْنَ ۟
ملکه گفت: همانا پادشاهان وقتی وارد یکی از شهرها شوند با قتل و غارت و چپاولی که انجام میدهند آن شهر را تباه میسازند، و سران و بزرگانش را پس از اینکه در عزت و رفاه بودند خوار میگردانند، و همیشه پادشاهان اگر بر اهل شهری غلبه یابند چنین میکنند؛ تا هیبت و ترس را در دلها بنشانند.
التفاسير:
35
:
27
وَاِنِّیْ مُرْسِلَةٌ اِلَیْهِمْ بِهَدِیَّةٍ فَنٰظِرَةٌ بِمَ یَرْجِعُ الْمُرْسَلُوْنَ ۟
و همانا من هدیهای به صاحب نامه و قومش میفرستم، و مینگرم که فرستادگان پس از ارسال این نامه چه چیزی برایم میآورند.
التفاسير:
بۇ بەتتىكى ئايەتلەردىن ئېلىنغان مەزمۇنلار:
• إنكار الهدهد على قوم سبأ ما هم عليه من الشرك والكفر دليل على أن الإيمان فطري عند الخلائق.
اعتراض هدهد بر شرک و کفر قوم سبأ بر این امر دلالت دارد که ایمان نزد مخلوقات فطری است.
• التحقيق مع المتهم والتثبت من حججه.
تحقیق از متهم و تفحص و بررسی دلایل او.
• مشروعية الكشف عن أخبار الأعداء.
مشروعیت کشف اخبار دشمنان.
• من آداب الرسائل افتتاحها بالبسملة.
یکی از آداب نوشتن نامه، آغاز آن با بسم الله الرحمن الرحیم است.
• إظهار عزة المؤمن أمام أهل الباطل أمر مطلوب.
اظهار عزت مؤمن در برابر پیروان باطل، امری مطلوب است.
