அல்குர்ஆன் மொழிபெயர்ப்பு - அல்முக்தஸர் பீ தப்ஸீரில் குர்ஆனில் கரீமுக்கான பாரசீக மொழிபெயர்ப்பு
பக்க எண்:
120
:
2
وَلَنْ تَرْضٰی عَنْكَ الْیَهُوْدُ وَلَا النَّصٰرٰی حَتّٰی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ ؕ— قُلْ اِنَّ هُدَی اللّٰهِ هُوَ الْهُدٰی ؕ— وَلَىِٕنِ اتَّبَعْتَ اَهْوَآءَهُمْ بَعْدَ الَّذِیْ جَآءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ۙ— مَا لَكَ مِنَ اللّٰهِ مِنْ وَّلِیٍّ وَّلَا نَصِیْرٍ ۟ؔ
الله متعال، برای آگاه سازی و هشدار به پیامبرش این گونه او را مورد خطاب قرار می دهد: یهودیان و مسیحیان هرگز از تو خوشنود نخواهند شد مگر زمانی که اسلام را رها كرده و از آیین آنان پیروی کنی، بگو [ای محمد صلی الله علیه وسلم]: همانا که کتاب الله و بیان آن همان هدایت راستین است، نه باطلی که آنان بر آن هستند، و بعد از رسیدن این حقیقت روشن به تو، اگر چنین عملی از تو یا یکی از پیروانت سرزند، هیچ حمايت و كمكی از جانب الله نخواهی یافت، و این مسأله، خطرناک بودن ترک حق و همراهی کردن با پیروان باطل را بیان می کند.
التفاسير:
121
:
2
اَلَّذِیْنَ اٰتَیْنٰهُمُ الْكِتٰبَ یَتْلُوْنَهٗ حَقَّ تِلَاوَتِهٖ ؕ— اُولٰٓىِٕكَ یُؤْمِنُوْنَ بِهٖ ؕ— وَمَنْ یَّكْفُرْ بِهٖ فَاُولٰٓىِٕكَ هُمُ الْخٰسِرُوْنَ ۟۠
قرآن کریم در مورد گروهی از اهل کتاب سخن میگوید که به آنچه از کتابهای نازلشده که در دستشان قرار دارد عمل میکنند و چنانکه باید از آن پیروی میکنند؛ این گروه، در این کتابها، نشانههای دلالتکننده بر راستگویی پیامبر محمد صلی الله علیه وسلم را مییابند و به همین دلیل، سریع به او ایمان آوردند، و گروهی دیگر، بر کفر خویش اصرار ورزیدند و زیانکار شدند.
التفاسير:
122
:
2
یٰبَنِیْۤ اِسْرَآءِیْلَ اذْكُرُوْا نِعْمَتِیَ الَّتِیْۤ اَنْعَمْتُ عَلَیْكُمْ وَاَنِّیْ فَضَّلْتُكُمْ عَلَی الْعٰلَمِیْنَ ۟
ای بنیاسرائیل، نعمتهای دینی و دنیوی مرا که به شما ارزانی داشتم یاد کنید و نیز به یاد آورید که شما را با نبوت و پادشاهی، بر مردمِ زمان خودتان برتری دادم.
التفاسير:
123
:
2
وَاتَّقُوْا یَوْمًا لَّا تَجْزِیْ نَفْسٌ عَنْ نَّفْسٍ شَیْـًٔا وَّلَا یُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَّلَا تَنْفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَّلَا هُمْ یُنْصَرُوْنَ ۟
و با پیروی از اوامر الله و پرهیز از نواهی او تعالی، میان خودتان و میان عذاب روز قیامت سپری قرار دهید؛ زیرا ـ در آنروز ـ هیچکس، شخص دیگری را ذرهای بینیاز نمیسازد، و هیچ فدیهای هر چند بزرگ باشد از او پذیرفته نمیشود، و شفاعت هیچکس هر چند جایگاه بزرگی داشته باشد، در مورد او پذیرفته نمیشود و هیچ یاوری ندارد که به جای الله به او یاری رساند.
التفاسير:
124
:
2
وَاِذِ ابْتَلٰۤی اِبْرٰهٖمَ رَبُّهٗ بِكَلِمٰتٍ فَاَتَمَّهُنَّ ؕ— قَالَ اِنِّیْ جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ اِمَامًا ؕ— قَالَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِیْ ؕ— قَالَ لَا یَنَالُ عَهْدِی الظّٰلِمِیْنَ ۟
و به یادآور هنگامی که الله ابراهیم علیه السلام را با احکام و تکالیفی که به او امر کرد بیازمود، و ابراهیم علیه السلام به کاملترین وجه آنها را انجام داد، الله به پیامبرش ابراهیم علیه السلام گفت: من تو را پیشوای مردم قرار دادم تا در افعال و اخلاقت به تو اقتدا شود، ابراهیم علیه السلام گفت: ـ پروردگارا ـ از نسلم نیز پیشوایانی قرار بده تا مردم به آنها اقتدا کنند؛ الله در پاسخ به او فرمود: پیمان من به تو در مورد امامت در دین، به افراد ستمکار از نسل تو نمیرسد.
التفاسير:
125
:
2
وَاِذْ جَعَلْنَا الْبَیْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَاَمْنًا ؕ— وَاتَّخِذُوْا مِنْ مَّقَامِ اِبْرٰهٖمَ مُصَلًّی ؕ— وَعَهِدْنَاۤ اِلٰۤی اِبْرٰهٖمَ وَاِسْمٰعِیْلَ اَنْ طَهِّرَا بَیْتِیَ لِلطَّآىِٕفِیْنَ وَالْعٰكِفِیْنَ وَالرُّكَّعِ السُّجُوْدِ ۟
و به یادآور هنگامی که الله بیت الحرام را مرجعی برای مردم قرار داد که دل هایشان به آن وابسته است، هرگاه از آن دور شدند، دوباره به آن باز می گردند، و آن مکان را محل امنی برایشان قرار داد که در آنجا مورد تجاوز قرار نمی گیرند. و به مردم فرمود: آن سنگى (که ابراهیم -علیه السلام- هنگام ساخت کعبه بر روی آن می ایستاد) را مکانی برای ادای نماز برگزینید؛ و ابراهیم و پسرش اسماعیل -علیهما السلام- را سفارش کردیم به پاکیزه ساختن بیت الحرام از پلیدی ها و بت ها و آماده ساختن آن برای کسانی که با طواف و اعتکاف و نماز و غيره، در آن قصد عبادت دارند.
التفاسير:
126
:
2
وَاِذْ قَالَ اِبْرٰهٖمُ رَبِّ اجْعَلْ هٰذَا بَلَدًا اٰمِنًا وَّارْزُقْ اَهْلَهٗ مِنَ الثَّمَرٰتِ مَنْ اٰمَنَ مِنْهُمْ بِاللّٰهِ وَالْیَوْمِ الْاَخِرِ ؕ— قَالَ وَمَنْ كَفَرَ فَاُمَتِّعُهٗ قَلِیْلًا ثُمَّ اَضْطَرُّهٗۤ اِلٰی عَذَابِ النَّارِ ؕ— وَبِئْسَ الْمَصِیْرُ ۟
ـ ای پیامبر ـ همچنین به یادآور هنگامی که ابراهیم علیه السلام در حال خواندن پروردگارش گفت: پروردگارا مکه را شهری امن قرار بده که در آن آسیبی متوجه هیچکس نشود و به مردمانش از انواع میوهها روزی بده و آن را رزق و روزیای خاص، برای مؤمنان به خودت و روز آخرت قرار ده. الله متعال فرمود: هرکس از آنها که کفر ورزد، با متاع اندکی در دنیا که به او روزی میرسانم بهرهمندش میسازم، سپس در آخرت او را بهزور در عذاب آتش میافکنم و چه بازگشتگاه بدی است که در روز قیامت بدان بازگردانده میشود.
التفاسير:
இப்பக்கத்தின் வசனங்களிலுள்ள பயன்கள்:
• أن المسلمين مهما فعلوا من خير لليهود والنصارى؛ فلن يرضوا حتى يُخرجوهم من دينهم، ويتابعوهم على ضلالهم.
یهودیان و مسیحیان از هر کار خیری که مسلمانان برایشان انجام دهند، هرگز راضی نخواهند شد مگر زمانیکه مسلمانان را از دینشان بیرون برانند و پیرو گمراهی خویش کنند.
• الإمامة في الدين لا تُنَال إلا بصحة اليقين والصبر على القيام بأمر الله تعالى.
امامت در دین، جز با یقین صحیح و شکیبایی بر انجام فرمان الله متعال به دست نمیآید.
• بركة دعوة إبراهيم عليه السلام للبلد الحرام، حيث جعله الله مكانًا آمنًا للناس، وتفضّل على أهله بأنواع الأرزاق.
برکت دعای ابراهیم علیه السلام بر مکۀ مکرّمه، از این جهت که الله آنجا را مکانی امن برای مردم قرار داد و با انواع روزیها، آن را برای ساکنانش برگزید.
