[1] აბუ მუსა გადმოგვცემს: ჩვენ ერთ-ერთი მოგზაურობის დროს მაცნესთან ﷺ ერთად ვიყავით. როდესაც მთის მაღლობებზე ავდიოდით ხმამაღლა თაქბირებს წარმოვთქვამდით, მან გვითხრა: „ეი, ადამიანებო! საკუთარი სულები შეიბრალეთ (თაქბირების ხმამაღლა წარმოთქმით ნუ დაიძაბებით) თქვენ არც ყრუს ევედრებით და არც შორს მყოფს. თქვენ ყოვლის მსმენელს, ყოვლის მხედველსა და ახლოს მყოფს ევედრებით.“ შემდეგ ჩემთან მოვიდა, მე ამ დროს დაბალი ხმით ასე ვამბოდი: „ლაა ჰევლე ვე ლაა ყუვვეთე ილლა ბილლაჰ“ (არ არსებობს ღონე და ძლიერება, გარდა ალლაჰისა). მან ასე მითხრა: „ეი, აბდულლაჰ ბინ ყაის! თქვი: ლაა ჰავლა ვა ლაა ყუვვათა ილლა ბილლაჰ, რამეთუ ეგ სამოთხეს ხაზინათაგან ერთ-ერთია.“ (ბუხარი, თავჰიდ 9/7386.)