ការបកប្រែអត្ថន័យគួរអាន - ការបកប្រែជាភាសាហ្សកហ្ស៊ី - កំពុងដំណើរការលើវា
159
:
4
وَإِن مِّنۡ أَهۡلِ ٱلۡكِتَٰبِ إِلَّا لَيُؤۡمِنَنَّ بِهِۦ قَبۡلَ مَوۡتِهِۦۖ وَيَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ يَكُونُ عَلَيۡهِمۡ شَهِيدٗا
ეი, თქვენ, რომელთაც ირწმუნეთ! არ მოკლათ ნადირი[1] მაშინ, როცა იჰრამით ხართ შემოსილნი. და ვინც მოკლავს გააზრებულად, მისი სასჯელი: ქააბაში შესაწირად გაგზავნაა შინაური ცხოველისა, მის მიერ მოკლულის მსგავსის, რასაც თქვენ შორის ორი სამართლიანი კაცი განსაზღვრავს; ან გამოსასყიდად ღარიბების დაპურება; ან სანაცვლოდ მარხვაა, რათა პასუხისმგებლობა იგრძნოს თავისი საქციელის. ალლაჰმა შეუნდო, რაც უკვე მოხდა, ხოლო თუ კვლავ დაუბრუნდება, ალლაჰი შურს იძიებს მასზე. ალლაჰი უძლეველია, შურისმგებია.
[1]ეს აიათი ჰუდეიბიას სამშვიდობო ზავის წელს ჩამოევლინა, როდესაც მორწმუნეები იჰრამით იყვნენ შემოსილნი. უზენაესმა ალაჰმა იჰრამით შემოსილებს ნადირობა აუკრძალა და ამგვარად გამოცადა ისინი. იმ წელიწადს მათ ირგვლივ იმდენი გარეული ცხოველი იმყოფებოდა, რომ მათ ბანაკშიც კი გადაადგილდებოდნენ, ამიტომ ზოგიერთ მათგანს ნადირობის სურვილი უჩნდებოდა. იხ. თაფსირუ ბეღავი.
التفاسير:
