Übersetzung der Bedeutungen von dem heiligen Quran - Die persische Übersetzung - Tafsiir As-Saady
عنکبوت
1
:
29
الٓمّٓ ۟ۚ
قول مناسبتر در رابطه با حروف مقطعهای که در اوایل برخی سورههای قرآن آمده، این است که بدون مستند شرعی از ذکر معنی برای آنها خودداری کنیم و در عین حال یقین داشته باشیم که خداوند اینها را بیهوده نازل نکرده است، بلکه در پس آن حکمتی است که ما از آن بی خبریم.
التفاسير:
2
:
29
اَحَسِبَ النَّاسُ اَنْ یُّتْرَكُوْۤا اَنْ یَّقُوْلُوْۤا اٰمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُوْنَ ۟
خداوند متعال از حکمت تامّۀ خود خبر داده و حکمت او مقتضی آن نیست که هرکس بگوید مؤمن است و ادعای ایمان بکند، آزمایش نشود؛ و از شر مشکلات در امان بماند و برای وی چیزی پیش نیاید که ایمان وی و فروع آن را دچار تشویش کند.
زیرا اگر چنین بود، راستگو از دروغگو؛ و کسی که برحق است از کسی که بر باطل میباشد، مشخص نمیگردید. اما سنت خداوند متعال و شیوۀ او درمیان پیشینیان و در میان این امت به گونهای بوده است که آنها را با خوشیها و ناخوشیها، تنگدستی و سرمایهداری، شادیها و ناگواریها، فقر و توانگری و در برخی مواقع پیروز گرداندن دشمنان بر آنان و جهاد با آنان در قول و عمل و امثال آن بیازماید. البته همۀ این آزمایشات به دو چیز برمیگردد: اول: شبهاتی که معارض و دشمن عقیده هستند؛ دوم: شهواتی که معارض و دشمن اراده میباشند.
پس هرکس به هنگام پیش آمدن شبهات، ایمانش پایدار بماند و متزلزل نشود؛ و آن شبهات را با حقی که همراه اوست، دور کند؛ و به هنگام پیش آمدن شهوات که آدمی را به ارتکاب نافرمانیها و گناهان وامیدارند، یا از آنچه خداوند و پیامبرش به آن دستور دادهاند برمیگردانند، به مقتضای ایمان عمل کند و با شهوت خود مبارزه نماید، این بر صداقت و راستی ایمان او دلالت مینماید.
و هرکس به هنگام پیش آمدن شبهات، شک و تردید در دل او به وجود بیاید؛ و به هنگام پیش آمدن شهوات، مرتکب گناهان شود و یا از انجام واجبات باز بماند، این بر عدم صحت ایمان او دلالت مینماید.
و مردم در این رابطه، درجات و مقامهایی دارند که جز خدا کسی آن را نمیداند. برخی زیاد پیش میروند و برخی در همان ابتدا میمانند. از خداوند میخواهیم که ما را در زندگانی دنیا و آخرت ثابت قدم و استوار بدارد. پس امتحان و آزمایش برای مردم، مانند کورۀ آهنگری است که ناپاکیهای موجود را بیرون میریزد.
التفاسير:
3
:
29
وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِیْنَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللّٰهُ الَّذِیْنَ صَدَقُوْا وَلَیَعْلَمَنَّ الْكٰذِبِیْنَ ۟
خداوند متعال از حکمت تامّۀ خود خبر داده و حکمت او مقتضی آن نیست که هرکس بگوید مؤمن است و ادعای ایمان بکند، آزمایش نشود؛ و از شر مشکلات در امان بماند و برای وی چیزی پیش نیاید که ایمان وی و فروع آن را دچار تشویش کند.
زیرا اگر چنین بود، راستگو از دروغگو؛ و کسی که برحق است از کسی که بر باطل میباشد، مشخص نمیگردید. اما سنت خداوند متعال و شیوۀ او درمیان پیشینیان و در میان این امت به گونهای بوده است که آنها را با خوشیها و ناخوشیها، تنگدستی و سرمایهداری، شادیها و ناگواریها، فقر و توانگری و در برخی مواقع پیروز گرداندن دشمنان بر آنان و جهاد با آنان در قول و عمل و امثال آن بیازماید. البته همۀ این آزمایشات به دو چیز برمیگردد: اول: شبهاتی که معارض و دشمن عقیده هستند؛ دوم: شهواتی که معارض و دشمن اراده میباشند.
پس هرکس به هنگام پیش آمدن شبهات، ایمانش پایدار بماند و متزلزل نشود؛ و آن شبهات را با حقی که همراه اوست، دور کند؛ و به هنگام پیش آمدن شهوات که آدمی را به ارتکاب نافرمانیها و گناهان وامیدارند، یا از آنچه خداوند و پیامبرش به آن دستور دادهاند برمیگردانند، به مقتضای ایمان عمل کند و با شهوت خود مبارزه نماید، این بر صداقت و راستی ایمان او دلالت مینماید.
و هرکس به هنگام پیش آمدن شبهات، شک و تردید در دل او به وجود بیاید؛ و به هنگام پیش آمدن شهوات، مرتکب گناهان شود و یا از انجام واجبات باز بماند، این بر عدم صحت ایمان او دلالت مینماید.
و مردم در این رابطه، درجات و مقامهایی دارند که جز خدا کسی آن را نمیداند. برخی زیاد پیش میروند و برخی در همان ابتدا میمانند. از خداوند میخواهیم که ما را در زندگانی دنیا و آخرت ثابت قدم و استوار بدارد. پس امتحان و آزمایش برای مردم، مانند کورۀ آهنگری است که ناپاکیهای موجود را بیرون میریزد.
التفاسير:
4
:
29
اَمْ حَسِبَ الَّذِیْنَ یَعْمَلُوْنَ السَّیِّاٰتِ اَنْ یَّسْبِقُوْنَا ؕ— سَآءَ مَا یَحْكُمُوْنَ ۟
آیا کسانی که اراده و خواست آنها بر انجام بدیها و ارتکاب جنایتها رفته است، گمان میبرند که اعمال آنها فراموش میشود و خداوند از آنها غافل خواهد بود، یا از دست خداوند در میروند؟ بنابراین آنها اقدام به انجام گناه کردهاند و انجام گناه برای آنها آسان شده است؟
﴿سَآءَ مَا يَحۡكُمُونَ﴾ داوری و قضاوت آنها چه بد است! زیرا آن یک حکم و داوری ستمگرانه است؛ چون بدان مفهوم است که آنها قدرت خدا و حکمت او را انکار میکنند و چنین حکم میکنند که خدا قدرت و حکمت ندارد و آنها قدرت دارند و بهوسیلۀ قدرت و توانایی خویش، خود را از عذاب خدا نجات میدهند، حال آنکه آنان ضعیفترین و ناتوانترین موجود میباشند.
التفاسير:
5
:
29
مَنْ كَانَ یَرْجُوْا لِقَآءَ اللّٰهِ فَاِنَّ اَجَلَ اللّٰهِ لَاٰتٍ ؕ— وَهُوَ السَّمِیْعُ الْعَلِیْمُ ۟
ای کسی که پروردگارت را دوست داری و به نزدیکی و دیدار او مشتاقی؛ و در راه نیل به خشنودیهای او تلاش میکنی! مژده باد که دیدار دوست نزدیک است؛ زیرا دیدار و قرب الهی میآید. و هر آنچه که بیاید، نزدیک است.
پس برای لقای خداوند توشه فراهم کن؛ و به سوی او حرکت کن؛ و امیدوار باش و آرزو و امید رسیدن به او را داشته باش. ولی اینطور نیست که هرکس هرچه بخواهد، به او داده شود؛ و اینطور نیست که هرکس آرزو کند، آرزویش برآورده شود؛ زیرا خداوند صداها را میشنود و نیتها را میداند، پس هر کس در این راه راستگو باشد، خداوند آنچه را که آرزو کرده است، به او میدهد. و هرکس دروغگو باشد، ادعایش به او فایدهای نمیرساند. و خداوند میداند که چه کسی شایستۀ محبت اوست و چه کسی شایستۀ آن نیست.
التفاسير:
6
:
29
وَمَنْ جٰهَدَ فَاِنَّمَا یُجَاهِدُ لِنَفْسِهٖ ؕ— اِنَّ اللّٰهَ لَغَنِیٌّ عَنِ الْعٰلَمِیْنَ ۟
﴿وَمَن جَٰهَدَ﴾ و هرکس با نفس و شیطان و دشمن کافر خود جهاد کند، ﴿فَإِنَّمَا يُجَٰهِدُ لِنَفۡسِهِۦٓ﴾ او به سود خود جهاد میکند، چون فایدهاش به او برمیگردد، ﴿إِنَّ ٱللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ ٱلۡعَٰلَمِينَ﴾ و خداوند از جهانیان بینیاز است و آنها را به این منظور به جهاد دستور نداده است که فایدهای به او برسد؛ و اگر آنها را از چیزی نهی کرده، به خاطر این نیست که بر آنها بخیل است. و دانسته شد که مکلّف، در [راستای ادای] اوامر و نواهی [خدا] به جهاد نیاز دارد؛ چون بر او سنگینی میکند؛ و شیطانش او را از آن بازمیدارد و دشمن کافرش او را از برپا داشتن آن بهطور شایسته منع میکند. و اینها معارضه و مخالفتهایی است که به مجاهدت و تلاش زیادی نیاز دارد.
التفاسير:
