وَإِذَا مَسَّ ٱلۡإِنسَٰنَ ٱلضُّرُّ دَعَانَا لِجَنۢبِهِۦٓ أَوۡ قَاعِدًا أَوۡ قَآئِمٗا فَلَمَّا كَشَفۡنَا عَنۡهُ ضُرَّهُۥ مَرَّ كَأَن لَّمۡ يَدۡعُنَآ إِلَىٰ ضُرّٖ مَّسَّهُۥۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلۡمُسۡرِفِينَ مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ
และเมื่อมนุษย์ที่ละเมิดขอบเขตของอัลลอฮฺได้ล้มป่วยหรือเกิดเรื่องร้ายแก่เขา เขาก็จะวิงวอนขอเราด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนในสภาพนอนตะแคง หรือนั่ง หรือยืนเพื่อให้เขารอดพ้นจากสิ่งอันตราย ครั้นเมื่อเราได้ตอบรับคำวิงวอนของเขา และเราได้ให้เขาพ้นอันตรายและกลับมาเป็นปกติแล้ว เขาก็จะเมินคล้ายกับว่าเขามิได้วิงวอนขอเราให้พ้นจากอันตรายที่ได้ประสบแก่เขา เหมือนกับที่ถูกทำให้สวยงามแก่ผู้ปฏิเสธที่หลงทางผิดอย่างต่อเนื่อง ถูกทำให้สวยงามสำหรับผู้ละเมิดขอบเขตของอัลลอฮฺด้วยการอธรรมในสิ่งที่พวกเขาปฏิเสธศรัทธาและทำชั่วโดยไม่ละทิ้งมันเลย
التفاسير: