﴿فَلَمَّآ أَنجَىٰهُمۡ إِذَا هُمۡ يَبۡغُونَ فِي ٱلۡأَرۡضِ بِغَيۡرِ ٱلۡحَقِّ﴾ اما هنگامی که نجاتشان داد، ناگهان در زمین به ناحق ستم میکنند؛ یعنی آن سختی و آن دعا را، و آن وعده و آنچهرا که بر خود لازم شمردند، از یاد میبرند؛ و کسی را با خدا شریک میسازند که خود معترفاند آنها را از سختیها نجات نمیدهد، و تنگناها را از آنان دور نمیکند. پس چرا در حالت راحتی و آسایش، عبادت را خالصانه برای خدا انجام نمیدهند همان طور که در حالت سختی عبادت را برای خدا خالص گرداندند؟!
اما وبال و زیان این ستم، به خود آنان برمیگردد. بنابراین فرمود: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنَّمَا بَغۡيُكُمۡ عَلَىٰٓ أَنفُسِكُمۖ مَّتَٰعَ ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا﴾ چیزی که شما به وسیلۀ ستم و گریز از اخلاص برای خدا به دست میآورید، مقداری از کالا و مقام اندک و ناچیز دنیا است که خیلی زود تمام میشود و از دست میرود، سپس باید از دنیا منتقل شوید.﴿ثُمَّ إِلَيۡنَا مَرۡجِعُكُمۡ﴾ و بازگشت شما در روز قیامت به سوی ماست.
﴿فَنُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ﴾ و شما را از آنچه میکردید، آگاه میسازیم. در این بخش از آیه، به شدت از اصرار بر عملشان برحذر داشته شدهاند.