قُلْ لَّاۤ اَجِدُ فِیْ مَاۤ اُوْحِیَ اِلَیَّ مُحَرَّمًا عَلٰی طَاعِمٍ یَّطْعَمُهٗۤ اِلَّاۤ اَنْ یَّكُوْنَ مَیْتَةً اَوْ دَمًا مَّسْفُوْحًا اَوْ لَحْمَ خِنْزِیْرٍ فَاِنَّهٗ رِجْسٌ اَوْ فِسْقًا اُهِلَّ لِغَیْرِ اللّٰهِ بِهٖ ۚ— فَمَنِ اضْطُرَّ غَیْرَ بَاغٍ وَّلَا عَادٍ فَاِنَّ رَبَّكَ غَفُوْرٌ رَّحِیْمٌ ۟
ته ووایه -ای پیغمبره- زه نه موم په هغه څه کې چې ما ته یې الله تعالی وحې کړې د څه شي نه حرام؛ مګر هغه چې مړ شوی وي پغیر د حلالولو (ذبحه کولو) نه، او یا بهیدونکې وینه وي، او یا د خنزیر غوښه وي نو یقینا دا پلیت دی حرام دی، او یا حلال شوی (ذبحه شوی) وي پغیر د (یادولو ) د نوم د الله تعالی نه لکه د بتانو لپاره ذبحه شوی وي، نو څوک چې مجبور شو د ضرورت له وجې نه خوراک کولو ته د دې حرام شوو شیانو نه د ډیرې ولږې له وجې نه چې نه وي طلب ګار د خوند اخیستلو په دې خوراک سره، او نه وي تیریدونکی د ضرورت د اندازې نه نو نشته هیڅ ګناه پده باندې په دې خوراک کې، بیشکه رب ستا -ای پیغمبره- بخښنه کوونکی دی د ضرورت والا ته که چیرته ترې خوراک وکړي، مهربانه دی په دې باندې.
التفاسير: