وَلَقَدْ اَرْسَلْنَا رُسُلًا مِّنْ قَبْلِكَ مِنْهُمْ مَّنْ قَصَصْنَا عَلَیْكَ وَمِنْهُمْ مَّنْ لَّمْ نَقْصُصْ عَلَیْكَ ؕ— وَمَا كَانَ لِرَسُوْلٍ اَنْ یَّاْتِیَ بِاٰیَةٍ اِلَّا بِاِذْنِ اللّٰهِ ۚ— فَاِذَا جَآءَ اَمْرُ اللّٰهِ قُضِیَ بِالْحَقِّ وَخَسِرَ هُنَالِكَ الْمُبْطِلُوْنَ ۟۠
او پرته له شکه اې رسوله! له تا مخکې مو ډېر رسولان امتونو ته يې ولېږل؛ نو هغوی يې درواغجن وګڼل او آزار يې کړل، چې هغوی يې پر درواغ ګڼلو او آزار صبر وکړ، له دغو رسولانو مو د ځينو کیسې درته بيان کړې او د ځينو مو نه دي درته بيان کړې، او د هيڅ رسول لپاره صحيح نه ده چې قوم ته يې د خپل پالونکي له لوري کومه نښانه راوړي مګر د هغه پاک ذات په خوښه، نو د کافرانو پر خپلو رسولانو د نښانو طرحه وړاندې کول ظلم دی، کله چې په فتحه يا د رسولانو او قومونو ترمنځ د پرېکړې امر راشي، د هغوی ترمنځ يې په عدالت پرېکړه کړې ده، کافران يې تباه کړي او رسولان يې ژغورلي دي، او په دغه حالت کې چې هلته د بنده ګانو ترمنځ پرېکړه کيږي د باطل والا ځانونه تاواني کړي د خپل کفر له امله د هغو د تباهۍ کندو ته په اچولو سره.
التفاسير: