وَلَمَّا وَرَدَ مَآءَ مَدْیَنَ وَجَدَ عَلَیْهِ اُمَّةً مِّنَ النَّاسِ یَسْقُوْنَ ؗ۬— وَوَجَدَ مِنْ دُوْنِهِمُ امْرَاَتَیْنِ تَذُوْدٰنِ ۚ— قَالَ مَا خَطْبُكُمَا ؕ— قَالَتَا لَا نَسْقِیْ حَتّٰی یُصْدِرَ الرِّعَآءُ ٚ— وَاَبُوْنَا شَیْخٌ كَبِیْرٌ ۟
کله چې د مدين هغو اوبو ته ورسېد چې خلک ترې خړوبیدل؛ نو يوه ډله خلک يې وموندل چې خپل څاروي خړوبوي، او له هغوی بلې خواته يې دوې ښځې وموندلې چې خپل پسونه يې له اوبو را ګرځول ترڅو خلک خپل څاروي اوبه کړي، موسی عليه السلام هغوی دواړو ته وويل: تاسو لره څه دي چې له خلکو سره يوځای خپل پسونه نه اوبوئ؟ هغوی دواړو ورته وويل: زموږ عادت دادی چې راځو خو تر هغه يې نه اوبوو چې ترڅو شپانه نه وي ګرځېدلي، ترڅو له هغوی سره ګډوډې نه شو، او زموږ پلار ډېر سپينږيری دی، پسونه نه شي اوبولی؛ نو موږ د خپلو پسونو اوبولو ته اړشوې یو
التفاسير: