فَإِذَا قَضَيۡتُم مَّنَٰسِكَكُمۡ فَٱذۡكُرُواْ ٱللَّهَ كَذِكۡرِكُمۡ ءَابَآءَكُمۡ أَوۡ أَشَدَّ ذِكۡرٗاۗ فَمِنَ ٱلنَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَآ ءَاتِنَا فِي ٱلدُّنۡيَا وَمَا لَهُۥ فِي ٱلۡأٓخِرَةِ مِنۡ خَلَٰقٖ
ហើយនៅពេលដែលពួកអ្នកបានបញ្ចប់កិច្ចការហាជ្ជីសព្វគ្រប់ហើយនោះ ចូរពួកអ្នករំលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះ និងត្រូវបង្កើនការកោតសរសើរចំពោះទ្រង់ឲ្យបានច្រើន ដូចជាការដែលពួកអ្នកមានមោទនភាពចំពោះជីដូនជីតារបស់ពួកអ្នកនិងបានលើកសរសើរពួកគេ ឬត្រូវរំលឹកចំពោះអល់ឡោះឱ្យបានខ្លាំងជាងនឹកឃើញជីដូនជីតារបស់ពួកអ្នកទៅទៀត ដោយសារតែឧបការគុណទាំងអស់ដែលពួកអ្នកទទួលបាន គឺសុទ្ធតែមកពីអល់ឡោះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ ហើយមនុស្សលោកទាំងអស់ គឺមានភាពខុសៗគ្នា ដោយក្នុងចំណោមពួកគេ មានអ្នកដែលគ្មានជំនឿដែលជាអ្នកធ្វើស្ហ៊ីរិក(ពហុទេពនិយម) ដែលគេមិនជឿអ្វីក្រៅពីជីវិតលោកិយប៉ុណ្ណោះ។ ហើយគេក៏មិនបួងសួងសុំពីម្ចាស់របស់គេនោះដែរ ក្រៅតែពីការបួងសួងសុំឲ្យទទួលបាននូវភាពសម្បូរសប្បាយ និងគ្រឿងលម្អនៃលោកិយ ដូចជាសុខភាពល្អ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនចៅប៉ុណ្ណោះ។ ហើយពួកគេគ្មានទទួលបានចំណែកអំពីអ្វីដែលអល់ឡោះបានត្រៀមទុកសម្រាប់បណ្តាខ្ញុំបម្រើរបស់ទ្រង់ដែលអ្នកមានជំនឿនៅឯថ្ងៃបរលោកនោះទេ ដោយសារតែពួកគេចូលចិត្តលោកិយ ហើយបែរចេញពីបរលោក។
التفاسير: