ثُمَّ قَسَتۡ قُلُوبُكُم مِّنۢ بَعۡدِ ذَٰلِكَ فَهِيَ كَٱلۡحِجَارَةِ أَوۡ أَشَدُّ قَسۡوَةٗۚ وَإِنَّ مِنَ ٱلۡحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنۡهُ ٱلۡأَنۡهَٰرُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخۡرُجُ مِنۡهُ ٱلۡمَآءُۚ وَإِنَّ مِنۡهَا لَمَا يَهۡبِطُ مِنۡ خَشۡيَةِ ٱللَّهِۗ وَمَا ٱللَّهُ بِغَٰفِلٍ عَمَّا تَعۡمَلُونَ
បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍និងអច្ឆរិយភាពដ៏អស្ចារ្យនេះមក ដួងចិត្ដរបស់ពួកអ្នកនៅតែរឹងរូសដដែល ដែលហាក់ដូចជាដុំថ្ម ឬរឹងជាងដុំថ្មទៅទៀត ពីព្រោះវាមិនអាចកែប្រែស្ថានភាពរបស់វាបានឡើយ។ ចំពោះផ្ទាំងថ្ម វាអាចមានការប្រែប្រួលនិងផ្លាស់ប្តូរ។ មានផ្ទាំងថ្មខ្លះ ផុសទឹកចេញក្លាយជាទនេ្លជាច្រើន។ ផ្ទាំងថ្មខ្លះទៀត ប្រេះបែកធ្វើឱ្យទឹកហូរចេញក្រៅពេសពេញផ្ទៃដី ដែលផ្តល់ផលដល់មនុស្ស និងសត្វ ហើយមានផ្ទាំងថ្មខ្លះទៀតធ្លាក់ពីលើភ្នំដ៏ខ្ពស់មកដោយសារតែការខ្លាចអល់ឡោះ។ តែដួងចិត្តរបស់ពួកអ្នកវិញ គឺមិនដូច្នោះឡើយ។ ហើយអល់ឡោះមិនព្រងើយកន្ដើយនូវអ្វីដែលពួកអ្នកកំពុងប្រព្រឹត្ដនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញទ្រង់មហាដឹង និងតបស្នងដល់ពួកអ្នកលើទង្វើរបស់ពួកអ្នក។
التفاسير: