و چه شده شما را که در راه الله و در راه نجات ضعیفان نمیجنگید؟ (که اعم) از مردان و زنان و کودکاناند، آنانی که میگویند: ای پروردگار ما! ما را از این قریهای که اهل آن ظالماند بیرون کن، و برای ما از جانب خود کار سازی مقرر کن، و برای ما از نزد خود مددگاری مقرر کن.
آنانی که مؤمناند در راه الله میجنگند و آنانی که کافراند در راه طاغوت (شیطان) میجنگند، پس (ای مؤمنان) با دوستان شیطان بجنگید، چونکه حیلۀ شیطان ضعیف است.
آیا ندیدی آنانی را که به ایشان گفته شد (فعلا) دست از جنگ بردارید، و نماز را برپا دارید و زکات بدهید، پس چون بر آنها جنگ فرض شد ناگهان گروهی از آنها، از مردم (کفار) میترسند؛ مانند ترسشان از الله، بلکه سختتر از آن، و گفتند: ای پروردگار ما! چرا بر ما جنگ را (حالا) فرض کردی؟ چرا جنگ را تا مدتی کوتاه به تأخیر نیانداختی؟ بگو: که بهره مندی دنیا کم است، (ولی کامیابی) آخرت برای کسی که تقوا پیشه کند، بهتر است. و بر شما به اندازۀ رشتۀ پشت خستۀ خرما هم ظلم نخواهد شد.
در هر جائی باشید مرگ به سراغ تان میآید اگر چه در قلعههای مستحکم باشید، و اگر به آنها (منافقان) خوبی و پیروزی برسد میگویند: این از طرف الله است، و اگر خساره و بدیی به آنها برسد میگویند: این از طرف تو است، بگو: که همه از طرف الله است، پس چه شده است این گروه را که هیچ سخنی را (در موقع فهم و درک) نمیفهمند.
(ای انسان) هر چه از خوبی و فائده بتو برسد از (فضل) الله است، و هر چه از بدی و مصیبت تو برسد، پس از نفس توست، و (ای پیغمبر، تو مسؤل نیکی و بدی آنها نیستی) چون ما تو را پیغام رسان رسالت خود به مردم فرستادهایم، و گواهی الله در این مورد کافی است.