[97] Многумина ќе помислат дека се работи за очигледна неправда, но тоа воопшто не е така. Исламот нуди посебен начин на животно уредување и закони за единките, за семејството – како основна ќелија на општеството, и за самото општество. Во исламското семејство, сопругот е тој на кого му е ставено на должност материјално да го одржува семејството и да се грижи за сите расходи. Тоа не е случај со сопругата која, дури и да поседува богатство, не е должна да се грижи за издржувањето на семејството, туку тоа може да го прави доброволно. Така, доколку таа заработува, заработените пари се само нејзини и само таа располага со нив. А сопругот нема право да ги одземе од неа или да располага со нив без нејзина дозвола. Бидејќи женското остварува право на мехр (венчален дар), а машкото не, бидејќи таа целосно и самостојно располага со својот имот по сите основи на наследството, и бидејќи таа воопшто не е должна од својот имот да ги издржува, храни и облекува мажот и децата, а тој е должен да го прави тоа, затоа таа добива половина помалку од машкото. По ова, се гледа дека потребите на братот (како сопруг и татко) се поголеми отколку потребите на сестрата (како сопруга и мајка), па оваа распределба на наследството во исламското семејство е навистина праведна. Исто така, со овој ајет/цитат се признава правото на ќерката на наследство од родителот, што не било случај пред исламот, и воедно го одредува тој нејзин дел.