ߞߎ߬ߙߣߊ߬ ߞߟߊߒߞߋ ߞߘߐ ߟߎ߬ ߘߟߊߡߌߘߊ - ߟߊߘߛߏߣߍ߲" ߞߎ߬ߙߣߊ߬ ߞߟߊߒߞߋ ߞߘߐߦߌߘߊ ߘߐ߫ ߝߊ߯ߙߛߌߞߊ߲ ߘߐ߫
126
:
9
اَوَلَا یَرَوْنَ اَنَّهُمْ یُفْتَنُوْنَ فِیْ كُلِّ عَامٍ مَّرَّةً اَوْ مَرَّتَیْنِ ثُمَّ لَا یَتُوْبُوْنَ وَلَا هُمْ یَذَّكَّرُوْنَ ۟
آیا منافقان برای عبرتگیری نمیبینند که الله سالی یک یا دو بار آنها را با کشف حالشان و رسوا ساختن نفاقشان میآزماید؟! سپس با وجود اینکه میدانند الله تعالی این کار را در مورد آنها انجام میدهد از کفرشان بهسوی او توبه نمیکنند، و از نفاقشان دست نمیکشند، و از آنچه که به آنها میرسد و اینکه از جانب الله است پند نمیگیرند!
التفاسير:
ߟߝߊߙߌ ߟߎ߫ ߢߊ߬ߕߣߐ ߘߏ߫ ߞߐߜߍ ߣߌ߲߬ ߞߊ߲߬:
• وجوب ابتداء القتال بالأقرب من الكفار إذا اتسعت رقعة الإسلام، ودعت إليه حاجة.
وجوب آغاز قتال با کافران نزدیکتر آنگاه که ریشۀ اسلام جا بگیرد، و نیاز به این کار احساس شود.
• بيان حال المنافقين حين نزول القرآن عليهم وهي الترقُّب والاضطراب.
بیان حالت انتظار و اضطراب منافقان هنگام نزول قرآن بر آنها.
• بيان رحمة النبي صلى الله عليه وسلم بالمؤمنين وحرصه عليهم.
بیان مهربانی پیامبر صلی الله علیه وسلم به مؤمنان و تقلّای شدید برای (رستگاری) آنها.
• في الآيات دليل على أن الإيمان يزيد وينقص، وأنه ينبغي للمؤمن أن يتفقد إيمانه ويتعاهده فيجدده وينميه؛ ليكون دائمًا في صعود.
آیات فوق دلالت دارند بر اینکه ایمان زیاد و کم میشود، و اینکه مؤمن باید بر ایمان خودش سرکشی و مواظبت نماید تا آن را تجدید کند و رشد دهد، تا همیشه در حال صعود باشد.
