ߞߘߐ ߟߎ߬ ߘߟߊߡߌ߬ߘߊ߬ߟߌ ߝߐߘߊ ߘߏ߫ ߓߊ߲߬ߓߊ߮ ߟߎ߬ - ߖߐߙߑߖ߭ߌߦߊߞߊ߲ ߘߟߊߡߌߘߊ - ߊ߬ ߓߊ߯ߙߊ ߦߋ߫ ߛߋ߲߬ߠߊ߫ - ߞߐߜߍ ߝߙߍߕߍ 603 - ߞߎ߬ߙߣߊ߬ ߞߟߊߒߞߋ ߔߘߋߞߎ

ߓߊ߲߬ߓߊ߮ ߟߎ߬

1 : 109

قُلۡ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡكَٰفِرُونَ

თქვი: ჰეი, თქვენ, ურწმუნოებო!

2 : 109

لَآ أَعۡبُدُ مَا تَعۡبُدُونَ

მე არც ახლა ვეთაყვანები იმას, რასაც თქვენ ეთაყვანებით.

3 : 109

وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ

ასევე, არც თქვენ ეთაყვანებით იმას, რასაც მე ვეთაყვანები;

4 : 109

وَلَآ أَنَا۠ عَابِدٞ مَّا عَبَدتُّمۡ

და არც მერე ვიქნები იმის მოთაყვანე, რასაც თქვენ ეთაყვანებით.

5 : 109

وَلَآ أَنتُمۡ عَٰبِدُونَ مَآ أَعۡبُدُ

ასევე, არც თქვენ იქნებით იმის მოთაყვანე, რასაც მე ვეთაყვანები.^[1]

[1] ეს ეხება იმ ხალხს, რომელთა შესახებაც ალლაჰმა თავისი დაუსაბამო ცოდნით იცის, რომ არასოდეს გახდებიან ერთი ღმერთის მოთაყვანენი.

6 : 109

لَكُمۡ دِينُكُمۡ وَلِيَ دِينِ

თქვენი რჯული თქვენ და ჩემი რჯული მე.^[1]

[1] როდესაც ალლაჰის შუამავალმა ﷺ ისლამის ქადაგება დაიწყო, ყურეიშელმა წარმართებმა არაერთ ხერხს მიმართეს მისი ამ მოძღვრებიდან შესაცდენად. ამათგან ერთ-ერთი იყო შეთავაზება, რომლის თანახმადაც ერთი წელი შუამავალს ﷺ თაყვანი უნდა ეცა მათი კერპებისთვის და შემდეგ ერთი წელი თვითონ ეთაყვანებოდნენ ერთადერთ ალლაჰს. შედეგად ორივე მხარე ერთმანეთის რჯულზე გარკვეულ გამოცდილებას მიიღებდნენ და დააკვირდებოდნენ, ამგვარად რომელიც უფრო ხეირის მომტანი იქნებოდა იმ რჯულს აირჩევდნენ. ამაზე შუამავლის ﷺ პასუხი იყო: „ალლაჰმა დამიფაროს, რომ მას რამე თანავუზიარო!“ ამის შემდეგ წარმართებმა თავიანთი წინადადება ცოტა შეარბილეს და უთხრეს: „რაკი ასეა სულ მცირე ჩვენს კერპთაგან ზოგიერთს პატივისცემით ხელი მაინც გადაუსვი და ჩვენც შენი ვირწმუნოთ, შენს ღმერთს ვეთაყვანოთ.“ ამაზე შუამავალმა ﷺ უპასუხა: „დაველოდები თუ რას მივიღებ ჩემი ღმერთისგან.“ ამ ამბის შემდეგ უზენაესმა ალლაჰმა სურა ქაფირუნი ჩამოავლინა. იხ. სიირათუ იბნი ჰიშაამ, 1/362; თაფსირუ ტაბერი, იბნი ქასირ, ბაღავი.