И з о ҳ. Мазкур оятлар мазмунидан бир ҳикматни англаш мумкин: одам бировга ишониб эътиқод қўйганидан кейин унинг амр-фармонини дарҳол бажариши лозим. Акс ҳолда унинг ўзига зарар бўлиши мумкин. Юқоридаги оятларда зикр қилинган кишилар кетма-кет берган саволлари натижасида шундай сифатли сигир сўйши лозим бўлдики, улар бундай сигирни излаб топиш учун озмунча қийналмадилар. Охири топганларида унинг эгаси бўлган кампир сигири учун жуда қиммат нарх — ўша сигирнинг териси тўла тилла талаб қилди ва улар бу нархга кўнишга мажбур бўлдилар. Агар фармон бўлиши билан дарҳол бир сигирни олиб қурбон қилганларида ўзларига осон бўлар эди.
И з о ҳ. Дарҳақиқат, шундай қилишгач, ҳалиги жасадга жон кириб, ўзининг қотили ким эканлигини айтади.
И з о ҳ. Яъни, мусулмонларга «Таврот китобида келган Муҳаммад пайғамбар ҳақидаги гапларни гапиряпсизми? Бу ахир Охиратда ўзингизнинг зарарингизга ҳужжат бўлади-ку?», дейишди.