ترجمهٔ معانی قرآن کریم - ترجمه‌ى فارسی - تفسیر سعدی
زلزله
1
:
99
اِذَا زُلْزِلَتِ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا ۟ۙ
خداوند از آنچه در روز قیامت اتفاق می‌افتد خبر داده و می‌فرماید: ﴿إِذَا زُلۡزِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ زِلۡزَالَهَا﴾ زمین به شدت تکان می‌خورد و به لرزه انداخته می‌شود تا نشانه‌های آن فرو ریزند. و کوه‌های آن از هم می‌پاشد و تپه‌ها برابر می‌شوند، و زمین به میدانی صاف و هموار و بدون فراز و نشیب تبدیل می‌شود.
التفاسير:
2
:
99
وَاَخْرَجَتِ الْاَرْضُ اَثْقَالَهَا ۟ۙ
﴿وَأَخۡرَجَتِ ٱلۡأَرۡضُ أَثۡقَالَهَا﴾ و زمین مرده‌ها و خزانه‌ها و گنج‌هایی را که در درون اوست بیرون می‌اندازد.
التفاسير:
3
:
99
وَقَالَ الْاِنْسَانُ مَا لَهَا ۟ۚ
﴿وَقَالَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَا لَهَا﴾ وقتی که انسان حالت بزرگی را که به زمین دست داده است مشاهده می‌کند، می‌گوید: «آن را چه شده است؟»
التفاسير:
4
:
99
یَوْمَىِٕذٍ تُحَدِّثُ اَخْبَارَهَا ۟ؕ
﴿يَوۡمَئِذٖ تُحَدِّثُ أَخۡبَارَهَا﴾ در آن روز، زمین به خوبی‌ها و بدی‌هایی که مردمِ روی زمین کرده‌اند گواهی می‌دهد. پس زمین از جملۀ گواهانی است که بر اعمال بندگان گواهی می‌دهد.
التفاسير:
5
:
99
بِاَنَّ رَبَّكَ اَوْحٰی لَهَا ۟ؕ
﴿بِأَنَّ رَبَّكَ أَوۡحَىٰ لَهَا﴾ چون خداوند به زمین دستور داده که به آنچه روی آن انجام شده است گواهی دهد، و زمین هم از دستور خدا سرپیچی نمی‌کند.
التفاسير:
6
:
99
یَوْمَىِٕذٍ یَّصْدُرُ النَّاسُ اَشْتَاتًا ۙ۬— لِّیُرَوْا اَعْمَالَهُمْ ۟ؕ
﴿يَوۡمَئِذٖ يَصۡدُرُ ٱلنَّاسُ أَشۡتَاتٗا لِّيُرَوۡاْ أَعۡمَٰلَهُمۡ﴾ در آن روز، مردم به صورت دسته‌های متفاوت پراکنده می‌شوند تا خداوند کارهای بد و نیکی را که کرده‌اند به آنها نشان بدهد، و آنها جزای کارهایشان را به‌طور کامل ببینند.
التفاسير:
7
:
99
فَمَنْ یَّعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْرًا یَّرَهٗ ۟ؕ
﴿فَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٍ خَيۡرٗا يَرَهُۥ وَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٖ شَرّٗا يَرَهُۥ﴾ این همۀ خیر و شر را فرا می‌گیرد، چون وقتی انسان پاداش و کیفر هر آنچه را کرده است می‌بیند -گرچه به اندازۀ ذره‌ای باشد- بالاتر و بیشتر از آن را به طریق اولی خواهد دید. همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید: ﴿يَوۡمَ تَجِدُ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا عَمِلَتۡ مِنۡ خَيۡرٖ مُّحۡضَرٗا وَمَا عَمِلَتۡ مِن سُوٓءٖ تَوَدُّ لَوۡ أَنَّ بَيۡنَهَا وَبَيۡنَهُۥٓ أَمَدَۢا بَعِيدٗا﴾ روزی که هرکس کار خوب و بدی را که انجام داده است حاضر می‌یابد، و دوست دارد که میان او و آن فاصلۀ دوری بود. ﴿وَوَجَدُواْ مَا عَمِلُواْ حَاضِرٗا﴾ و آنچه را که انجام داده بودند حاضر و آماده می‌یابند.
در اینجا آدمی بر انجام کار خیر ـ هرچند اندک باشد ـ تشویق شده است، و از انجام کار بد ـ هرچند ناچیز باشد ـ برحذر داشته شده است.
التفاسير:
8
:
99
وَمَنْ یَّعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَّرَهٗ ۟۠
﴿فَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٍ خَيۡرٗا يَرَهُۥ وَمَن يَعۡمَلۡ مِثۡقَالَ ذَرَّةٖ شَرّٗا يَرَهُۥ﴾ این همۀ خیر و شر را فرا می‌گیرد، چون وقتی انسان پاداش و کیفر هر آنچه را کرده است می‌بیند -گرچه به اندازۀ ذره‌ای باشد- بالاتر و بیشتر از آن را به طریق اولی خواهد دید. همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید: ﴿يَوۡمَ تَجِدُ كُلُّ نَفۡسٖ مَّا عَمِلَتۡ مِنۡ خَيۡرٖ مُّحۡضَرٗا وَمَا عَمِلَتۡ مِن سُوٓءٖ تَوَدُّ لَوۡ أَنَّ بَيۡنَهَا وَبَيۡنَهُۥٓ أَمَدَۢا بَعِيدٗا﴾ روزی که هرکس کار خوب و بدی را که انجام داده است حاضر می‌یابد، و دوست دارد که میان او و آن فاصلۀ دوری بود. ﴿وَوَجَدُواْ مَا عَمِلُواْ حَاضِرٗا﴾ و آنچه را که انجام داده بودند حاضر و آماده می‌یابند.
در اینجا آدمی بر انجام کار خیر ـ هرچند اندک باشد ـ تشویق شده است، و از انجام کار بد ـ هرچند ناچیز باشد ـ برحذر داشته شده است.
التفاسير:
