আল-কোৰআনুল কাৰীমৰ অৰ্থানুবাদ - পাৰ্চী অনুবাদ - তাফছীৰ ছা'দী
نحل
1
:
16
اَتٰۤی اَمْرُ اللّٰهِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوْهُ ؕ— سُبْحٰنَهٗ وَتَعٰلٰی عَمَّا یُشْرِكُوْنَ ۟
خداوند متعال ـ در حالی که آنچه را وعده داده است، نزدیک؛ و وقوع آن را، محقق میداند ـ میفرماید:
﴿أَتَىٰٓ أَمۡرُ ٱللَّهِ فَلَا تَسۡتَعۡجِلُوهُ﴾ فرمان خداوند «قیامت» به زودی میآید، پس در آن شتاب نورزید؛ زیرا هرآنچه که میآید، نزدیک است. ﴿سُبۡحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ عَمَّا يُشۡرِكُونَ﴾ او پاک و برتر از انباز و شرکایی است که شریک وی میسازید. پاک است از اینکه شریک و فرزند و همسر و همتایی داشته باشد؛ و پاک است از دیگر چیزهایی که شایستۀ شکوهش نیست، یا با کمال او منافات داشته باشد.
التفاسير:
2
:
16
یُنَزِّلُ الْمَلٰٓىِٕكَةَ بِالرُّوْحِ مِنْ اَمْرِهٖ عَلٰی مَنْ یَّشَآءُ مِنْ عِبَادِهٖۤ اَنْ اَنْذِرُوْۤا اَنَّهٗ لَاۤ اِلٰهَ اِلَّاۤ اَنَا فَاتَّقُوْنِ ۟
هنگامی که خویشتن را، از آنچه که مشرکان او را بدان توصیف مینمایند، مبرا ساخت، به بیان وحیی پرداخت که بر پیامبرانش نازل مینماید، و این امری است که موجب میشود در رابطه با بیان صفات کمالی که به خداوند نسبت داده میشوند، از او تبعیت نمود.
پس فرمود: ﴿يُنَزِّلُ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةَ بِٱلرُّوحِ مِنۡ أَمۡرِهِۦ﴾ فرشتگان را با وحی میفرستد که مایۀ حیات ارواح است، ﴿عَلَىٰ مَن يَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦٓ﴾ بر هرکس از بندگانش، که صلاحیت به دوش کشیدن بار رسالت او را داشته باشد. و چکیده و محور دعوت همۀ پیامبران این است که، ﴿أَنۡ أَنذِرُوٓاْ أَنَّهُۥ لَآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنَا۠﴾ به مردم بیاموزند، هیچ معبود به حقی جز «الله» وجود ندارد؛ یعنی اساس دعوت پیامبران، شناخت خدا و یگانه دانستن او در صفات الوهیت است؛ و اینکه خداوند به یگانگی پرستش شود. و پروردگار متعال این مطلب را، در تمامی کتابهایش و توسط همۀ پیامبرانش، به صورت جدی تذکر داده است. و همۀ آیینها را، چنان تدوین نموده است که به سوی آن دعوت نمایند، و با مخالفانِ این طریقه، مبارزه کنند. سپس دلایل این امر را بیان نمود و فرمود:
التفاسير:
3
:
16
خَلَقَ السَّمٰوٰتِ وَالْاَرْضَ بِالْحَقِّ ؕ— تَعٰلٰی عَمَّا یُشْرِكُوْنَ ۟
این سوره، سورۀ نعمتها نامیده میشود؛ زیرا خداوند در آغاز آن، اصول و پایههای برخورداری از نعمتها را بیان نموده و در آخر نیز، مکمل نعمتها را ذکر کرده است. پس خبر داده که او آسمانها و زمین را به حق آفریده است، تا بندگان از راه تأمل در آفرینش آسمانها و زمین، به عظمت آفرینندۀ آن و صفتهای کمالی که دارد، پی برده، و بدانند که او آسمانها و زمین را آفریده است تا بندگانش در آن سکنی گزیده و طبق آموزههای شریعت و رهنمودهای پیامبران، وی را پرستش نمایند. بنابراین خودش را از شرک مشرکان منزه قرارداد، و فرمود: ﴿تَعَٰلَىٰ عَمَّا يُشۡرِكُونَ﴾ او از شرک مشرکان منزه و بالاتر و برتر است؛ زیرا او، معبود به حق و خدای راستین است که عبادت و محبت و کرنش فقط سزاوار اوست. و چون آفرینش آسمانها و زمین را بیان کرد، آنچه را که در زمین و آسمانها آفریده است نیز بیان نمود، و نخست از شریفترین و بهترینِ آنها آغاز کرد، و فرمود:
التفاسير:
4
:
16
خَلَقَ الْاِنْسَانَ مِنْ نُّطْفَةٍ فَاِذَا هُوَ خَصِیْمٌ مُّبِیْنٌ ۟
﴿خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِن نُّطۡفَةٖ﴾ انسان را از نطفهای آفرید، و او را پرورش داد تا تبدیل به انسان کاملی شد، و تمام اعضای ظاهری و باطنیاش کامل گردید، و او را از نعمتهای فراوانش برخوردار ساخت تا به کمال مطلوب برسد. اما بهناگاه به خود مینازد و افتخار میکند.
﴿فَإِذَا هُوَ خَصِيمٞ مُّبِينٞ﴾ احتمال دارد که معنیاش این باشد که انسان ناگهان دشمن پروردگارش میشود و به او کفر میورزد و با پیامبرانش مجادله مینماید و آیات خدا را تکذیب میکند، و آفرینش نخستین، ونعمتهایی را که خداوند به او ارزانی نموده است، فراموش میکند، و از نعمتهایی که خداوند به او داده است، در راستای نافرمانی وی استفاده مینماید. و احتمال دارد که معنیاش این باشد که خداوند انسان را از نطفه پدید آورده و او را همچنان از حالتی به حالتی دیگر در میآورد تا اینکه عاقل و سخنگو و دارای ذهن و فکر میگردد و مجادله و جر و بحث مینماید. پس انسان باید سپاسگزار پروردگارش باشد که او را به این مرتبه از کمال و تعالی رسانیده است؛ مرتبهای که برای او ممکن نبود بدان دست یابد.
التفاسير:
5
:
16
وَالْاَنْعَامَ خَلَقَهَا لَكُمْ فِیْهَا دِفْءٌ وَّمَنَافِعُ وَمِنْهَا تَاْكُلُوْنَ ۟
﴿وَٱلۡأَنۡعَٰمَ خَلَقَهَا﴾ وچهارپایان را برای شما، و به خاطر منافع و مصلحتهایتان آفریده است. از جمله منافعِ بزرگِ چهارپایان یکی این است که ﴿لَكُمۡ فِيهَا دِفۡءٞ﴾ در آن، برای شما وسیلۀ گرماست؛ چرا که از پشم و مو و پوست آن، برای خود لباس و رختخواب تهیه میکنید. ﴿وَمَنَٰفِعُ وَمِنۡهَا تَأۡكُلُونَ﴾ و برایتان در آنها، بهرههای دیگری است و از گوشت آنها میخورید.
التفاسير:
6
:
16
وَلَكُمْ فِیْهَا جَمَالٌ حِیْنَ تُرِیْحُوْنَ وَحِیْنَ تَسْرَحُوْنَ ۪۟
﴿وَلَكُمۡ فِيهَا جَمَالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَحِينَ تَسۡرَحُونَ﴾ و برایتان در حرکت و سکون آنها، و هنگامی که به چرا میروند، و هنگام غروب که از صحرا باز میگردند، زیبایی است؛ و این زیبایی، عاید حیوانات نمیشود. به درستی که شما با آن، خود را میآرایید، همچنانکه بهوسیلۀ لباسها و اولاد و مالهایتان، خود را میآرایید، و از این کار به شگفتی در میافتید.
التفاسير:
