আল-কোৰআনুল কাৰীমৰ অৰ্থানুবাদ - আল-মুখতাচাৰ ফী তাফছীৰিল কোৰআনিল কাৰীমৰ পাৰ্চী অনুবাদ
48
:
2
وَاتَّقُوْا یَوْمًا لَّا تَجْزِیْ نَفْسٌ عَنْ نَّفْسٍ شَیْـًٔا وَّلَا یُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَّلَا یُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَّلَا هُمْ یُنْصَرُوْنَ ۟
و با اجرای اوامر و ترک نواهی، سپری میان خود و عذاب روز قیامت قرار دهید، زیرا در آن روز، هیچکس ذرهای دیگری را بینیاز نمیسازد و در آن روز شفاعت هیچکس جهت دفع ضرر یا جلب منفعت پذیرفته نمیشود مگر به اجازه الله، و هیچ فدیهای گرفته نمیشود حتی اگر زمین از طلا پر شود، و در آن روز هیچ یاوری برایشان نیست؛ پس آنگاه که هیچ شفاعتگری نفعی نمیرساند و هیچ فدیه و یاوری وجود ندارد، گریزگاه کجاست؟!
التفاسير:
এই পৃষ্ঠাৰ আয়াতসমূহৰ পৰা সংগৃহীত কিছুমান উপকাৰী তথ্য:
• من أعظم الخذلان أن يأمر الإنسان غيره بالبر، وينسى نفسه.
بزرگ ترین ذلت و خوارى، آن است که انسان دیگران را به نیکی فراخواند، اما خودش را فراموش کند.
• الصبر والصلاة من أعظم ما يعين العبد في شؤونه كلها.
شکیبایی و نماز از بزرگترین مواردی است که در تمام امور به بنده یاری میرسانند.
• في يوم القيامة لا يَدْفَعُ العذابَ عن المرء الشفعاءُ ولا الفداءُ، ولا ينفعه إلا عمله الصالح.
در روز قیامت، نه شفیعان و نه فدیه، عذاب را از انسان دفع نمیکنند و فقط عمل صالح خودش به او نفع میرساند.
